Το 1821 οι Έλληνες εντελώς μόνοι, σχεδόν άοπλοι και καταδικασμένοι από τις ξένες δυνάμεις γκρέμισαν την οθωμανική αυτοκρατορία.
Ζήτω οι ένδοξοι Αγωνιστές του 1821
Πόσα δεν ειπώθηκαν και δεν γράφτηκαν τις προηγούμενες χρονιές για την μεγαλύτερη και ενδοξότερη στιγμή της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, τόσο από τους κρατικούς φορείς που αναμασούσαν με παγερή αδιαφορία και βαρεμάρα τα νηπιακού επιπέδου χιλιοειπωμένα λογύδρια, μέχρι μερικούς «προχωρημένους» εξωμότες, που παριστάνουν τους «πατριώτες», αλλά στην ουσία εξευτελίζουν κάθε ίχνος Εθνικού Φιλοτίμου και προσωπικής αξιοπρέπειας με τις «φιλολογικές» -τύπου μνημοσύνου- φανφάρες τους και την εξάντληση των όποιων «εθνικών» τους αποθεμάτων με -εκ τους ασφαλούς- λεονταρισμούς μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου, παρέα με δειλούς, γραφικούς και απόμαχους μιας κενής ζωής, οι οποίοι δεν ξέρουν πως «να σκοτώσουν» την ώρα τους;
Κάτι θλιβεροί τύποι, που όχι μόνον δειλιάζουν να πολεμήσουν, έστω και ελάχιστα, το σύστημα, απέχοντας από την οποιαδήποτε ουσιαστική πολιτική πράξη, αλλά συκοφαντούν ασύστολα και όσους -αγνοώντας το κατεστημένο- πολεμούν τον σύγχρονο έμμεσο κατακτητή και τους ντόπιους ελληνόφωνους συνεργάτες του.
Αυτοί οι κάπηλοι του Εθνικού Φρονήματος, έγραψαν και εκστόμισαν ύμνους και αφιερώματα για ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, με το οποίο δεν έχουν την παραμικρή σχέση.
Τι να πει κανείς;
«Εκεί που κρεμούσαν οι Καπεταναίοι τα άρματα, κρεμάνε οι γύφτοι τα νταούλια»…
Δεν έχει, λοιπόν, ανάγκη από παχιά, ανούσια λόγια η Εθνεγερσία του 1821.
Είναι λάθος να την αντιμετωπίζουμε σαν μια απλή ιστορική μνήμη, γιατί έτσι ευνουχίζουμε το ουσιαστικό της περιεχόμενο και αναδεικνύουμε τα επιφανειακά της στοιχεία.
Αγωνιζόμαστε για να ανατείλει εκείνη η εποχή, όπου μακριά από ηττοπάθεια, μιζέρια και υποκρισία, θα υπάρξει ένα Αληθινό Εθνικό Κράτος, το οποίο θα Τιμά, όπως πραγματικά της αρμόζει, την ξεχωριστή μέσα στον Χρόνο επέτειο.
Σήμερα, όμως, είναι επιτακτική ανάγκη να παραμερίσουμε κάθε συναισθηματική αναφορά, που μπορεί να βγαίνει μέσα από τον έμφυτο και άδολο ρομαντισμό μας,
και να εστιάσουμε την προσοχή μας στην ουσία,
στο ότι δηλαδή η προσπάθεια των Αγωνιστών-Ηρώων του 1821 ουδέποτε ολοκληρώθηκε
και πως ακόμη και σήμερα η Ελλάδα παραμένει μια Χώρα υπό κατοχή.
Μια κατοχή πολύ πιο δύσκολη, αφόρητη και δυσβάσταχτη, γιατί τώρα ο δυνάστης φοράει έναν αόρατο μανδύα, που κάνει την κυριαρχία του πολύ λιγότερο ορατή στους σημερινούς υπόδουλους.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης,
στην εποχή της τοκογλυφικής-κεφαλαιοκρατικής δικτατορίας
στην εποχή των ανιστόρητων τηλεοπτικών σκουπιδιών
και των βιβλίων που επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την αληθινή φύση της Εθνεγερσίας,
στην εποχή όπου το Εθνικό Φρόνημα ποινικοποιείται
και οι πραγματικοί Πατριώτες φυλακίζονται,
το νόημα της 25ης Μαρτίου φαντάζει απόμακρο για την σημερινή νοοτροπία των ριψάσπιδων δειλών.
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι τα συσσωρευμένα Εθνικά και Κοινωνικά προβλήματα, η ανασφάλεια, η ενδοτικότητα και ο ωχαδερφισμός δεν αντιμετωπίζονται με στείρες χρονολογικές αναφορές και αναμάσημα του (όντως ενδόξου) παρελθόντος,
αλλά με την συνεχή και αληθινή αγωνιστικότητα για μια Ελλάδα πραγματικά Ελεύθερη και Μεγάλη.
Σαν το δροσερό νερό μιας πηγής που δεν στερεύει ποτέ και προσφέρει την Αθανασία,
ας πιούμε κι Εμείς από αυτό για να ζήσουμε μέσα από τις πράξεις μας, αλλά και μετά από αυτές.
Και στην εφετινή επέτειο,
ΑΣ ΥΨΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ
Σαν έναν ελάχιστο φόρο Τιμής στην Μνήμη ΕΚΕΙΝΩΝ,
οι οποίοι δεν λογάριασαν συνθήκες και συσχετισμό δυνάμεων,
αλλά ορμώμενοι από το Φυλετικό Αρχέτυπο του Αιώνιου Έλληνα Μαχητή,
πολέμησαν και δημιούργησαν την Εθνεγερσία αυτή.
Συνάμα, σαν την μόνη ρεαλιστική πρόταση για να βγει, επιτέλους, αυτός ο Τόπος από την σκλαβιά, την μιζέρια, την απόγνωση.
Γι’ αυτό και η απάντησή μας στους άμεσους και έμμεσους προδότες της Ελλάδας,
τους λιγόψυχους, τους κουρασμένους, τους αδιάφορους,
πρέπει να είναι η ίδια μ’ αυτήν που ο Γέρος του Μωριά, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης,
έδωσε στους αντίστοιχους εξωμότες, λαπάδες και νενέκους της εποχής του: «ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ»
ΖΗΤΩ Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου