Την ελπίδα μας πρέπει να την έχουμε μόνο στον Θεό και με την μετάνοιά μας θα ελκύσουμε το έλεος Του και έτσι θα έρθει και η ανάσταση για την Πατρίδα μας.
Όλοι οι δαίμονες της κολάσεως, βλέποντας την Πατρίδα μας να έχει περιέλθει σε τόσο οικτρή οικονομική, πνευματική και ηθική κατάσταση, δίχως άλλο θα πανηγυρίζουν, νομίζοντας, ότι το ισχυρό άλλοτε οχυρό, που ονομάζεται Ορθόδοξη Χριστιανική Ελλάδα, το οποίο τόσες απώλειες τους έχει προξενήσει, είναι πλέον έτοιμο να καταρεύσει και να παραδοθεί.
Πόσο πλανώνται.
Αγνοούν οι ταλαίπωροι, τόσο αυτοί, όσο και τα πειθήνια όργανά τους, ότι η Ελλάδα ανήκει στον Κύριο Ιησού Χριστό.
Αυτός την εξαγόρασε πριν από 2000 χρόνια από την κατάρα της ειδωλολατρίας με το τίμιο αίμα Του·
Αυτός την έφερε από το σκοτάδι στο φως·
Αυτός την αξίωσε να μεταλαμπαδεύσει το φως του Ευαγγελίου σε άλλους λαούς·
Αυτός την απελευθέρωσε από την πικρή τούρκικη δουλεία τεσσάρων αιώνων·
Αυτός την εδόξασε το 1912 και το 1940·
και Αυτός, παρά τις αμαρτίες και την αποστασία της,
συνεχίζει μέχρι σήμερα να την αγαπά,
να προνοεί γι’ αυτή και να την προστατεύει.
Ναι, ο Χριστός, παρά την αθλιότητα και αχαριστία μας, μας αγαπά.
Γι’ αυτό άλλωστε επιτρέπει να δοκιμαζώμαστε τόσο σκληρά στις ημέρες μας.
Από αγάπη η δοκιμασία, για μετάνοια και σωτηρία μας.
Ας μη χάνουμε επομένως το θάρρος και την αισιοδοξία μας.
Ως χριστιανοί γνωρίζομε τα λόγια της Αγίας Γραφής:
«Επικατάρατος ο άνθρωπος ως την ελπίδα έχει επ’ άνθρωπον»
Ιερ. 17, 5.
και «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, ουκ έστιν σωτηρία»
Ψαλμ. 145, 3
Την άγκυρα της ελπίδας μας έχομε ρίξει επάνω, στον ουρανό, στον Κύριό μας και Θεό μας Ιησού Χριστό.
Η ελπίς μας ο Πατήρ, καταφυγή μας ο Υιός, σκέπη μας το Πνεύμα το Άγιον.
Την πάσαν ελπίδα μας αναθέτουμε στην Παναγία μητέρα του Θεού και την παρακαλούμε να μας φυλάττει κάτω από τη σκέπη και την προστασία της.
Ως Έθνος πολλές φορές στο παρελθόν «διήλθομεν διά πυρός και σιδήρου »,
ο Θεός όμως«εξήγαγεν ημάς εις αναψυχήν»
Το ίδιο θα γίνει και τώρα, αρκεί να συλλάβουμε τα μηνύματα των καιρών μας
και να διακρίνουμε μέσα από αυτά τι θέλει ο Θεός από μας.
Αυτό δε, που θέλει και επιδιώκει ο Θεός, είναι η μετάνοιά μας.
Αυτή πρώτιστα πρέπει να κηρύξει η Εκκλησία προς πάσα κατεύθυνση,
διότι αιτία της δοκιμασίας μας είναι οι αμαρτίες μας,
και μόνον η μετάνοιά μας είναι ικανή να ελκύση το έλεος του Θεού και να μας σώσει.
Οι Απόστολοι δεν θεώρησαν σωστό ν’ αφήσουν το λόγο του Θεού και να υπηρετούν στο συσσίτιο των χριστιανων στην τραπεζαρία , γι’ αυτό και πρότειναν την εκλογή των επτά διακόνων.
Πράξ. 6, 2.
Σήμερα, δυστυχώς, ωρισμένοι διάδοχοί τους φροντίζουν περισσότερο για τα συσσίτια και το φιλανθρωπικό έργο της επισκοπής των,
παρά για τη μετάνοια του ποιμνίου, που τους εμπιστεύθηκε ο Θεός,
ενώ και ταύτα, τα συσσίτια, έδει ποιήσαι, και εκείνο, το κήρυγμα της μετανοίας, μη αφιέναι.
Οι άμβωνες των περισσοτέρων σήμερα Ορθοδόξων ναών σιγούν.
Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στους χαλεπούς καιρούς μας, διότι οι ψυχές των ανθρώπων είναι θλιμμένες, και πολλοί συνάθρωποι μας μη έχοντες ελπίδα αυτοκτονούν, άλλοι δε καταφεύγουν στους ψυχολόγους και ψυχιάτρους και λαμβάνουν ψυχοφάρμακα, για ν’ ανακουφισθούν.
Δεν γνωρίζουν, ότι τα αποτελεσματικώτερα ψυχοφάρμακα και αντικαταθλιπτικά είναι η μετάνοια, η εξομολόγησι και η Θ. Κοινωνία. Πώς όμως να το γνωρίζουν, εφ’ όσον το κήρυγμα στις ημέρες μας έχει πτωχεύσει τόσο πολύ, όσο και τα ταμεία του Κράτους μας;
Σεβαστοί ποιμένες! Καλά τα συσσίτια και απολύτως αναγκαία για να επιβιώσουν οι χιλιάδες αναξιοπαθούντες αδελφοί μας. Μη περιορίζεσθαι όμως μόνο σ’ αυτά.
Ο λόγος του Θεού λεέι :«παρακαλείτε παρακαλείτε τον λαόν μου… ιερείς, λαλήσατε εις την καρδίαν Ιερουσαλήμ, παρακαλέσατε αυτήν»
Ησ. 40, 1.
απευθύνεται και προς εσάς σήμερα, τους ποιμένες της Ελλάδος.
Η κρίση είναι πρώτιστα πνευματική, και ως εκ τούτου μπορείτε ν’ ανακουφίσετε τις ψυχές περισσότερο εσείς, ως πνευματικοί ποιμένες, και λιγότερο οι ψυχολόγοι.
Ξεριζώσετε λοιπόν την απελπισία του Διαβόλου και φυτέψετε την πίστι και την ελπίδα του Χριστού.
Ζωντανέψτε και πάλι τους άμβωνες.
Μιμηθείτε στους πονηρούς τούτους καιρούς τον μακαριστό επίσκοπο Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη, ο οποίος, ως αρχιμανδρίτης και ιεροκήρυκας στην Κοζάνη την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής συγχρόνως με τα συσσίτια, τα οποία άρχισε με 50 μερίδες και έφθασαν σε 8.150 ημερησίως, κήρυττε ανελλιπώς, παρηγορούσε το λαό, αλλά και έλεγχε τους πλουσίους, τους μαυραγορίτες, εμμέσως δε και τους κατακτητές, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή του!
Σήμερα, που η Πατρίδα μας στενάζει κάτω από ένα άλλο είδος κατοχής,
και που εξέλιπαν, εξ αιτίας των αμαρτιών μας,
οι άξιοι ηγέτες, ποιος θα μιλήσει, ποιος θα παρηγορήσει, ποιος θα ελέγξει, ποιος θα καθοδηγήσει το λαό, εάν όχι εσείς;
Ο ουράνιος Πατέρας μας περιμένει τη μετάνοιά μας.
Και όταν δεί να πραγματοποιείται, θα μας χαρίσει πολύ περισσότερα απ’ ότι του ζητούμε.
Ας μετανοήσουμε λοιπόν, για να δούμε το θαύμα του παντοδύναμου και πανάγαθου Θεού μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου