......................Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΣΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ, .......................................ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Ο άλλος δεν μπορεί ποτέ να ικανοποιήσει την πείνα και την δίψα μας για το τέλειο και απόλυτο.
Ο άλλος είναι ο σύντροφος της ζωής μας και σε καμία περίπτωση ο Θεός μας.
Όταν ζητάς την τελειότητα στην συντροφική σου ζωή δεν κάνεις τίποτε άλλο παρά να την καταστρέφεις.
Ο σύντροφος σου δε μπορεί να είναι τέλειος, γιατί απλά είναι άνθρωπος.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρεις την ομορφιά του, μακριά από παραμυθένιες και φαντασιακές διηγήσεις.
Να δεις και να αγαπήσεις το όμορφο χωρίς να είναι τέλειο.
Μπορείς να αγαπάς τον άλλο όταν δακρύζει;
Όταν πέφτει και ραγίζει;
Όταν γελά και φωνάζει δυνατά παρόν στην ζωή;
Μα κι όταν φοβάται και κρύβεται στην μοναξιά και την σιωπή; Μπορείτε και οι δυο να διαχειριστείτε λειτουργικά τις σκιές και τα σκοτάδια σας;
Τότε θα ζήσετε μαζί πολλά και όμορφα χρόνια.
Τους ανθρώπους δεν τους ενώνουν οι νίκες αλλά οι αγώνες τους.
Άλλωστε η αγάπη έχει πάντα ένα μεταφυσικό βάθος.
Δεν αγαπώ με το μυαλό, αλλά με την καρδιά.
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ.
Γιατί η απουσία σου με πονάει πολύ περισσότερο από τα λάθη σου.
Γιατί μπορώ να σε συγχωρήσω αλλά δεν μπορώ να μην σε έχω. Είναι η μοναδικότητα της παρουσίας του άλλου που τρέφει την αγάπη και όχι η τελειότητα.
Άλλωστε ο Χριστός και το είπε και το φανέρωσε, η αγάπη είναι σταυρός με γεύση αναστάσεως.

..............................................ΜΕΣΗ ΗΛΙΚΙΑ

Διαβάζω συχνά για τα αδιέξοδα και τα καταθλιπτικά της μέσης ηλικίας.
Εντάξει, ανεβαίνεις μια σκάλα, ανοίγεις το στόμα λαχανιασμένος και μπαίνει η φρίκη.
Δεν ξέρεις αν είσαι εσύ που, απλώς, γερνάς ή η κακή σου φυσική κατάσταση που, φυσικά, θα φτιάξει όταν κόψεις τα ξίδια, τα λιπαρά και χτυπηθείς σαν χταπόδι στο γυμναστήριο.
Φρικάρεις βέβαια και όταν συνειδητοποιείς ότι έζησες πάνω από τη μισή σου ζωή, ψάχνεσαι να δεις πού πήγε, βρίσκεις κάτι κέρματα στις τσέπες, σκέφτεσαι τους λογαριασμούς, αντιλαμβάνεσαι ότι, αγόρι μου, ανήκεις στο κράτος και στην οικογένειά σου.
Ενδέχεται επίσης να αισθανθείς τύψεις.
Για πολλά.
Σχεδόν για οτιδήποτε σου αρέσει.
Ένα πούρο, το τρίτο ουίσκι, μια τηγανιά πατάτες, βλάπτουν την υγεία και είσαι σε επικίνδυνη ηλικία για καρδιακά.
Ένα ξόδεμα, ένα ακριβό ζευγάρι παπούτσια, ένα μπουφάν – μήπως καλύτερα να τα έβαζες στην άκρη μη χρειαστεί κάτι το παιδί;
Όμως για όλα αυτά πληρώνεσαι με μία ιδανική, μία καταπληκτική συνθήκη.
Δεν αισθάνεσαι πλέον την ανάγκη να αποδείξεις τίποτα.
Σε κανέναν.
Και κυρίως στον εαυτό σου, ειδικά σε αυτόν.
Ακόμα και αν δεν τα βρήκατε, τουλάχιστον αποδέχεστε πλέον ο ένας τον άλλον.
Δεν ζηλεύεις τους πιτσιρικάδες.
Εσύ άλλωστε, έχεις βάλει κάποια χρόνια στην άκρη, αυτοί δεν το έχουν πετύχει ακόμα.
Αισθάνεσαι οίκτο για τους νέους μπαμπάδες, ειλικρινά το θέαμα μου φαίνεται θλιβερό – αν μού πρότειναν να ξαναγίνω 30 και να πηγαίνω σε παιδικά πάρτι, θα απέρριπτα την προσφορά.

Έχεις ακόμα νιότη, μετουσιωμένη σε εμπειρία, αλλά αντιλαμβάνεσαι τη ματαιότητα κάποιων πραγμάτων – η πιο πολύτιμη γνώση της ζωής.
Και παίρνεις θάρρος.
Από τους μεγαλύτερους.
Τους βλέπεις, ενίοτε τους λυπάσαι λίγο, συγκρίνεσαι και αισθάνεσαι ότι κερδίζεις.
Λες ότι έχεις χρόνο, αν και είσαι μόλις μία ανάσα μακριά τους. Και έτσι όπως την πέφτεις στον καναπέ,
χαϊδεύεις την κοιλιά σου σαν έγκυος στον έβδομο μήνα.
Είναι μεγάλη, στρογγυλή και έχει μέσα της όλα όσα έζησες.
Είναι ο κόσμος όλος.

Κάθε μέρα ένα καινούριο χωριό από λαθρομετανάστες, χτίζεται κάπου στην Ελλάδα. ΠΑΡΤΕ ΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΚΑΘΩΣΠΡΕΠΕΙ: "ΣΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΨΙΛΟ ΓΑΖΙ" !

Αυτούς που λυπάμαι περισσότερο, είναι οι καθωσπρέπει κύριοι και κυρίες.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες politicaly correct συνάνθρωποί μας.
Ολοι αυτοί που μας κοιτάν περίεργα ή ακόμη και με μίσος γιατί τους λέμε την αλήθεια κατάμουτρα.
Ολοι αυτοί που ενώ ξέρουν ότι έχουμε δίκιο, εντούτοις δεν χάνουν ευκαιρία να μας χλευάσουν.
Σ αυτούς θα απευθυνθώ λοιπόν σήμερα!
Ακούστε λοιπόν αντράκια και κοριτσάκια μου!
Ο χρόνος στην κλεψύδρα έχει τελειώσει ήδη.
Μην αυταπατάστε.
Κάθε μέρα ένα καινούριο χωριό από λαθρομετανάστες, χτίζεται κάπου στην Ελλάδα.
Και κάθε μήνα, μια πόλη από αλλοδαπούς σφηνώνεται κάπου στον χάρτη.
Νέα γκέτο με άβατα ξεφυτρώνουν σε μεγάλες πόλεις.

ΣΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ γιατί σας λένε μόνο τα νούμερα που καταφτάνουν στα νησιά.
Περισσότεροι έρχονται από τον Εβρο, απλά αυτοί ΔΕΝ καταγράφονται ΠΟΥΘΕΝΑ προκειμένου να παραμένει σε ... αδράνεια η ψυχολογική σας κατάσταση.
Διαφορετικά θα αντιδρούσατε αν σας έλεγαν ότι φέτος δεν έφτασαν μόνο 80.000 αλλά πάνω από 200.000 λαθρομετανάστες.

ΣΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ γιατί "χτίζουν" πόλεις σε ολάκερη την Ελλάδα, ξοδεύοντας εκατομμύρια ευρώ, αλλά όταν ο σεισμός της 12ης Ιουνίου 2017 ισοπέδωσε ένα ολάκερο χωριό στην Λέσβο, αυτοί δεν έδωσαν δεκάρα.
Άφησαν ένα χωριό να ερημώσει και δεν γύρισαν ούτε να τους φτύσουν τους κατοίκους εκεί.

Τρέχουν για να βοηθήσουν άλλες χώρες που δέχονται χτυπήματα, αλλά όταν χρειαζόσουν ΕΣΥ την βοήθειά τους στο Μάτι και στην Μάνδρα, ήταν ΟΛΟΙ απόντες και έμεινες αβοήθητος να κλαίς 125 συγγενείς και φίλους!

Σε έπνιξαν, σε έκαψαν σε βρόμισαν τις θάλασσες με τα ναυάγια και δεν άκουσες ποτέ ένα συγγνώμη!
Ξέρεις γιατί;

ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΕΧΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΜΠΑΖΑ!

Και μπορεί σήμερα να μην το νιώθεις, αλλά όταν χτυπήσει την πόρτα σου ο σεισμός, η πυρκαγιά, η πλημμύρα, και ο φόβος, θα το νιώσεις καλά!
Και τότε θα περάσεις το ποτάμι και θα θέλεις να έρθεις στην άλλη πλευρά!
Στην πλευρά όλων αυτών που φωνάζουμε εδώ και χρόνια , "ΩΣ ΕΔΩ" !!!

Μέχρι τότε, κάνε εσύ τον πολιτικά ορθό αλληλέγγυο και ανθρωπιστή και σύντομα θα αντιληφθείς ΠΟΥ σε οδηγούν!

ΥΓ.
Όλα αυτά τα γράφω, εξαιτίας μιας συνάντησης που μόλις είχα, με έναν ... πρώην αριστερό και πρώην ... ψυχοπονιάρη της Βρίσας που ισοπεδώθηκε από τον σεισμό.
Μετά από 2.5 σχεδόν χρόνια άστεγος, κατάλαβε πόσο άδικο είχε όταν έτρεχε ξωπίσω από τα διάφορα παρτάλια που πουλούσαν ανθρωπισμό προκειμένου να κάνουν τις μπίζνες τους! 2.5 χρόνια και δεν έχει γυρίσει ούτε ένας να τον δει.... Ελπίζω να μην χρειαστεί να φτάσετε κι εσείς στην θέση του προκειμένου να σοβαρευτείτε!
Ελπίζω, αλλά δυστυχώς, θα φτάσετε κι εσείς εκεί. Και ίσως σε ακόμη χειρότερη θέση με όλα αυτά που θα συμβούν...

Μέχρι τότε, γελάστε ελεύθερα με αυτά που μόλις διαβάσατε. Άλλωστε, με όλα αυτά που θα συμβούν στα επόμενα χρόνια, σε κάθε έναν από εσάς, θα του κοπούν τα γέλια.
Σε κάποιους θα τους κοπούν κάπως ... απότομα!

Γιωργος Αδαλης

.............................ΣΩΣΤΕ ΤΑ ΠΑΔΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΩΜΑΛΟΥΣ .................................Πασίγνωστη ΜΚΟ υποστηρίζει την παιδοφιλία

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΦΕΡΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΑΠΛΩΣ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΝ ΘΕΩ ΖΩΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΥΞΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ .

Το πώς υποδέχεται κάποιος τον Χριστό, ως τον ερχόμενο Σωτήρα και Λυτρωτή, μας το υπέδειξε η Παρθένος Μαρία, διά της ταπεινής και αγίας ζωής της.
Ο Θεός Λόγος κατέρχεται.
Εμείς, ως άνθρωποι, εάν θέλουμε να τον υποδεχθούμε και να Τον βρεφουργήσουμε στο δικό μας σπήλαιο, είναι ανάγκη να πράξουμε, όπως έπραξε η Πάναγνος Μητέρα Του.

Θέλημά Του, άλλωστε, είναι να συμπράξουμε στη σωτηρία μας,
να διαπλάσουμε, να αναπλάσουμε και να ανυψώσουμε τον εαυτό μας με το δικό Του Πνεύμα, το Πνεύμα των θεόδοτων αρετών Του.
Χωρίς τις αρετές, όσα Χριστούγεννα και αν εορτάσουμε, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βρεφουργήσουμε το βρέφος της Βηθλεέμ.

Για να εισέλθει ο Ερχόμενος στο δικό μας σπήλαιον και να βρεφουργηθεί στη δική μας φάτνη,
χρειάζεται χώρο καθαρό και αγνό,
όπως αυτός που προσφέρει ταπεινά, με την αγία ζωή της, η Θεοτόκος Μαρία.

Διότι, όντως, Εκείνη, με την ενάρετη και ταπεινή ζωή της, προσανατολίζει όλη την ανθρωπότητα,
δείχνοντας τον τρόπο που μπορεί να γεννηθεί ο Χριστός,
εν ελευθερία, στο σπήλαιον του κάθε ανθρώπου.

Η Παναγία έκανε τον Θεό, Υιό του ανθρώπου
και τον άνθρωπο, υιό του Θεού,
επιλέγοντας τον τρόπο και τον δρόμο της καταβάσεως του Θεού στον άνθρωπο,
αλλά και της αναβάσεως του ανθρώπου στον Θεό.

Ο Χριστός, με τη Θεία Του Γέννηση,
κατέβασε τον ουρανό στη γη και ανέβασε τη γη στον ουρανό.

Έγινε, έτσι, ο Θεός άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό.

Όντως, όπως μαρτυρείται στη λατρευτική Θεολογία της ορθόδοξης Εκκλησίας,
η γέννηση του Χριστού είναι «μυστήριον ξένον» και θαύμα παράδοξο και ανερμήνευτο.

Η Παναγία, ως ανθρώπινη ύπαρξη,
καθώς ήταν καθαρή και ελεύθερη από τα πάθη,
αληθινή παρθένος στην ψυχή και στο σώμα,
δέχτηκε εκουσίως να σαρκωθεί μέσα της, «εκ πνεύματος Αγίου», ο ίδιος ο Θεάνθρωπος
και, να γίνει, εκουσίως για πάντα,
«η ρίζα της ελευθερίας του γένους των ανθρώπων»,
«η χώρα του αχωρήτου,
το μοναδικό μεθόριο μεταξύ κτιστής και άκτιστης φύσεως».

Έτσι, πρότυπο της ύψωσης του κάθε Χριστιανού αποτελεί η ύψωση της Παναγίας,
διότι εκείνη, επελέγη γιά την αρετή της,
ως η μόνη εξ όλων των γυναικών, όλων των εποχών,
για να ευλογηθεί από τον Θεό
και να γίνει η «κλίμαξ, δι ής κατέβη ο Θεός»
και το «εξίλασμα παντός του κόσμου».

Δεν μπορεί, συνεπώς, να προσεγγίσει κανείς τη Θεία Οικονομία,
την ειρήνευση και συνένωση του Θεού με τον άνθρωπο,
χωρίς να περάσει από την παρθενική ζωή της Υπέραγνης και Υπεραγίας Θεοτόκου,
που είναι εκείνη «δι ής νεουργείται η κτίσις και βρεφουργείται ο κτίστης»,
εκείνη, που με την αρετή της υποδεικνύει στους ανθρώπους, που αναζητούν τον Σωτήρα και τη Λύτρωση,
τον τρόπο να απαντούν στον ερχομό του αεί ερχόμενου Λυτρωτή του κόσμου,
τον τρόπο να υψώνονται και να ανεβαίνουν, μέσω Αυτού.

Διότι η αγνή Θεομήτωρ είναι εκείνη,
διά της οποίας δόθηκε η σπουδαιότερη και φωτεινότερη απάντηση, που δόθηκε ποτέ, από άνθρωπο, στην κλήση του αληθινού Θεού.

Πρόκειται για τη μεγαλειώδη κατάφαση της ανθρωπότητας, στην απόφαση του Θεού να έλθει ο ίδιος ο Υιός Αυτού στον κόσμο για να σώσει το ανθρώπινο γένος.

Με τη θαυμαστή αυτή απάντηση, έγινε αποδεκτό και πραγματοποιήθηκε το θέλημα του Θεού Πατρός, για την εν Χριστώ σωτηρία των ανθρώπων.

Με την εκ μέρους του Θεού αποδοχή της Παναγίας να βρεφουργήσει τον Σωτήρα Θεό Λόγο,
«τα ουράνια συναγάλλεται τη γη» και «τα επίγεια συγχορεύει ουρανοίς».

Έτσι, η διά του Χριστού ύψωση των ανθρώπων και η ένωσή του με τον Θεό Πατέρα,
περνάει μέσα από τη Βηθλεέμ.
Χωρίς τη Βηθλεέμ, δεν υπάρχει «ύψωσις των ανθρώπων».

Ό Χριστός, «με την ενανθρώπησή Του, καθιστά δυνατή τη θέωση.
Ενανθρώπησε Εκείνος, ώστε να θεωθεί ο άνθρωπος».

Η Πάναγνος Θεομήτωρ έγινε Μητέρα του Χριστού, αλλά και Μητέρα όλων των ανθρώπων.
Διά της Παναγίας, «ο υψηλός Θεός επί γης εφάνη ταπεινός άνθρωπος, βουλόμενος ελκύσαι προς το ύψος» τον άνθρωπο.

Η Παναγία, συνεπώς, καθίσταται, για την ανθρωπότητα, «η μετάγουσα από γης εις Ουρανόν»,
διότι δι’ αυτής «ελύθη παράβασις» και «ηνοίχθη Παράδεισος».
Ο Υιός του Θεού «σώσαι θέλων τον κόσμο, προς τούτο αυτεπάγγελτος ήλθε,
ως Θεός υπάρχων, δι ημάς εφάνη καθ΄ ημάς άνθρωπος, ομοίω το όμοιον καλέσας».

Ο Θεός Λόγος, με τα μυστήριο της Θείας Οικονομίας,
γίνεται άνθρωπος, μέσω της δικής Του κενώσεως και συγκαταβάσεως,
θέλοντας να θεραπεύσει και να καλύψει τα δικά μας κενά,
τα ανθρώπινα πάθη, που εμποδίζουν την ένωσή μας με τον Θεό.
Η συγκατάβασή Του έγινε δική μας ύψωση.
Το πάθος Του δική μας απάθεια
και ο θάνατός Του δική μας ζωή.

Δεν ακολουθεί τη μέθοδο των ιατρών, οι οποίοι θεραπεύουν τις ανθρώπινες αρρώστιες, με τα αντίθετα στον οργανισμό φάρμακα.
Εκείνος, με το όμοιο γιατρεύει το όμοιο.
Με την πτωχεία Του θεραπεύει τη δική μας πνευματική φτώχεια.
Με τον θάνατό Του το δικό μας θάνατο.
Η σάρκωσή Του έγινε η δική μας θέωση.
Η θεία Του κένωση έγινε η δική μας πλήρωση.

Με τον εκ του ουρανού ερχόμενο θεάνθρωπο,
διά της Θείας Του Σαρκώσεως,
λυτρώνεται «εν δυνάμει» ο άνθρωπος
και εκπληρώνεται ο πρώτος όρος για τη σωτηρία του ανθρώπου.

Ο δεύτερος όρος εκπληρώνεται, όταν ο άνθρωπος θέλει να μετανοήσει,
να αγωνισθεί και να ανέβει προς τα άνω, πνευματικά,
προσφέροντας, με πίστη, τη δική του φάτνη,
για να γεννηθεί και να βρεφουργηθεί
ο μοναδικός στην ανθρώπινη Ιστορία Θεάνθρωπος Σωτήρας
και Λυτρωτής Ιησούς Χριστός,
ο αληθινός Θεός ημών.

Ο Θεάνθρωπος Χριστός έρχεται εξ΄ ουρανών
και επισκέπτεται τη ζωή μας,
ως ο αεί ερχόμενος Σωτήρας και Λυτρωτής,
που ζητά να γεννηθεί
ή να ξαναγεννηθεί στην ψυχή του κάθε ανθρώπου
και μάλιστα του κάθε Χριστιανού.

.......................................ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΟΙΑ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ ΤΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ?

.

..............................Χριστός γεννάται· δοξάσατε.
Ας βρεθούμε νοερά στο μικρό χωριό της Βηθλεέμ όπου ο μνήστωρ Ιωσήφ μαζί με την ετοιμόγεννη πάρθενο Μαρία μετέβησαν, υπακούοντας στη διαταγή του αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου, για να απογραφούν.
Βρισκόμαστε πνευματικώς στο ταπεινό και φτωχικό σπήλαιο όπου κατέλυσαν αναγκαστικά ο Ιωσήφ με την Μαρία
διότι «οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι»,
μη μπορώντας να βρούν κάποιο διαθέσιμο πανδοχείο.
Και μέσα σε αυτό το φτωχικό σπήλαιο γεννήθηκε ο ενσαρκωμένος Υιός και Λόγος του Θεού, ο Μεσσίας, ο Ιησούς Χριστός.
Με αυτόν τον τρόπο φανερώνεται ο Θεός στον κόσμο
όχι με σύμβολα και εικόνες,
όπως στους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης και τους Προφήτες, αλλά σωματικώς.

Άς βρεθούμε νοερά μαζί με τους ταπεινούς και απλοϊκούς βοσκούς
οι οποίοι ήσαν «αγραυλούντες και φυλάσσοντες φυλακάς της νυκτός επί την ποίμνην αυτών»
δηλαδή εφύλαγαν το κοπάδι των προβάτων τους και μαζί με αυτούς,
με τα μάτια της ψυχής μας, ατενίζουμε τον άγγελο Κυρίου να τους αναγγέλλει το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του Ιησού Χριστού.

Άς βρεθούμε νοερά μαζί με τους Μάγους από τα βάθη της Ανατολής ακολουθώντας το άστρο,
αναζητώντας μαζί με αυτούς τον Μεσσία, ρωτώντας εναγωνίως
«που εστιν ο τεχθείς βασιλεύς των ᾿Ιουδαίων;»
ώστε να τον προσκυνήσουμε και να του προσφέρουμε ως δώρο την πίστη και την ελπίδα μας.

Άς βρεθούμε νοερά, μάρτυρες της εκπλήρωσης των λόγων των προφητών
οι οποίοι με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος ανήγγειλαν τον ερχομό του Μεσσία.
Οι προφήτες δεν ανήγγειλαν την έλευση ενός απλού προφήτη, ενός αγίου ανθρώπου,
αλλά του Υιού και Λόγου του Θεού
και για αυτό ο προφήτης Ησαΐας ονόμασε τον Μεσσία Εμμανουήλ
που σημαίνει «μεθ᾿ ημών ο Θεός»
δηλαδή «ο Θεός είναι μαζί μας».

Πραγματικά, Αυτός ο οποίος γεννήθηκε από την αειπάρθενο Μαρία
δεν είναι ένας απλός άνθρωπος, έστω άγιος,
όπως νομίζουν ορισμένοι αιρετικοί,
δεν είναι ένας προφήτης η ένας φιλόσοφος,
ένας μύστης η ένας ηθικός διδάσκαλος,
αλλά ο Υιός του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος
ο οποίος «Θεός ων, γέγονεν άνθρωπος»,
Ο Υιός του Θεού γεννάται αιωνίως εκ του Πατρός
και σήμερα γεννάται εκ της Παρθένου Μαρίας,
όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως.
Γι αυτό το λόγο ονομάζουμε την αειπάρθενο Μαρία Θεοτόκο,
διότι δεν γέννησε έναν απλόν άνθρωπο,
αλλά Θεόν ενανθρωπήσαντα.

Ο Υιός του Θεού «έκλινεν ουρανούς και κατέβη»
και όντας τέλειος Θεός έγινε τέλειος άνθρωπος,
«δι’ ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν»,
όπως επίσης ομολογούμε στο Σύμβολο της πίστεως.

Τίθεται βέβαια το εξής ερώτημα: δεν μπορούσε άραγε ο Θεός να σώσει τον άνθρωπο με την παντοδύναμη ενέργειά του,
χωρίς να χρειαστεί να γίνει άνθρωπος
και να τον απαλλάξει από την αμαρτία,
την κυριαρχία του διαβόλου και του θανάτου;
Ασφαλώς και θα μπορούσε να το πράξει,
όμως με αυτό τον τρόπο θα αναιρούσε την ανθρώπινη ελευθερία.

Ο Θεός δεν επιβάλλει στον άνθρωπο την παρουσία του
αλλά τον καλεί να τον ακολουθήσει ελεύθερα,
γιαυτό επέλεξε να μας σώσει όχι δια της βίας αλλά με τη δική μας συγκατάθεση,
και τούτο επειδή θέλει να είμαστε ελεύθεροι.
Σεβόμενος λοιπόν την ελευθερία μας ο Θεός δεν εξαλείφει το κακό με μια εξωτερική ενέργεια,
με έναν μαγικό τρόπο αλλά εισέρχεται μέσα στον κόσμο μας και γίνεται άνθρωπος, όμοιος με εμάς .
Με αυτόν τον τρόπο νιώθει τον πόνο μας,
βιώνει τις θλίψεις μας, ζει τις στενοχώριες μας,
τις αγωνίες μας, τους πειρασμούς από το διάβολο,
εκτός από την αμαρτία, και τέλος το θάνατό μας.
Αποκτά εμπειρία εκ των έσω, σαν ένας από εμάς,
για όλα αυτά που υποφέρουμε εσωτερικά καθώς ζούμε σε ένα κόσμο αμαρτωλό.
Και όλα αυτά τα υπερνικά με τη θεϊκή του δύναμη,
κατατροπώνει ο,τιδήποτε μάς θλίβει και ανοίγει το δρόμο της σωτηρίας,
γίνεται δηλαδή, ο «αρχηγός της σωτηρίας μας»,
και μας καλεί ελεύθερα να τον ακολουθήσουμε
ενώνοντας τον εαυτό μας με την Εκκλησία η οποία είναι το Σώμα Του.
Θέλει από εμάς την ελεύθερη ανταπόκρισή μας
όπως και εκείνο το ευλογημένο βράδυ της γέννησης Του
οι ποιμένες και οι Μάγοι ελεύθερα ανταποκρίθηκαν στο θεϊκό πρόσταγμα να προσκυνήσουν τον Μεσσία.

Ο ερχομός του Θεού στον κόσμο αποτελεί την καίρια επέμβαση του Θεού για την λύση του ανθρωπίνου δράματος.
Δεν είναι μία λύση ηθική ή θρησκευτική σαν τις άλλες που γνώρισε ο κόσμος στην ιστορία του
και η οποία απεδείχθη ουτοπική.
Δεν είναι η λύση που προσφέρει ένας άγιος άνθρωπος,
ένας προφήτης ή ένας φιλόσοφος ηθικής,
όπως νομίζουν ορισμένοι,
αλλά είναι η συμμετοχή του Θεού στη ζωή μας.
Ο Θεός δέχεται να γίνει μέτοχος και κοινωνός των δυσκολιών της ζωής μας,
να βιώσει το πόνο μας και την κατάσταση του θανάτου,
ώστε να νικήσει όλες αυτές τις καταστάσεις
και να μας δώσει τη δυνατότητα
και εμείς να νικήσουμε ο,τιδήποτε μας κάνει και υποφέρουμε,
«ου γαρ έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον συμπαθήσαι ταίς ασθενείαις ημών, πεπειραμένον δε κατά πάντα καθ’ ομοιότητα χωρίς αμαρτίας» .

Ο Θεός «ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν»,
δηλαδή ο Θεός έγινε άνθρωπος για να μπορέσουμε να ομοιάσουμε το Θεό,
να φτάσουμε στη θέωση και την αγιότητα.
«Άνθρωπος εγένετο ο Θεός και Θεός ο άνθρωπος».

Με ποιον τρόπο όμως εμείς μπορούμε να ομοιάσουμε το Θεό και να φθάσουμε στην αγιότητα;
Όπως ο Θεός «εταπείνωσεν εαυτόν»
καταδέχτηκε να ζήσει ως άνθρωπος και να γίνει όμοιος με εμάς
έτσι και εμείς πρέπει να μιμηθούμε την ταπείνωσή Του.
Πρέπει να είμαστε ταπεινοί,
δηλαδή να μην νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα,
ότι είμαστε αλάθητοι,
να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες και των άλλων μελών της οικογένειάς μας,
να μάθουμε να κάνουμε υποχωρήσεις όταν χρειάζεται και να μην είμαστε ισχυρογνώμονες,
να μην νομίζουμε ότι εμείς είμαστε οι ενάρετοι κατακρίνοντας τους συνανθρώπους μας.
Αξιοπρόσεκτο άλλωστε είναι ότι ο άγγελος Κυρίου δεν ανήγγειλε το γεγονός της γέννησης του Χριστού
ούτε στους άρχοντες της Βηθλεέμ,
ούτε στον βασιλιά της Ιερουσαλήμ,
αλλά στους απλούς και ταπεινούς βοσκούς.
Αυτοί οι ταπεινοί άνθρωποι έγιναν οι πρώτοι μάρτυρες της φανέρωσης του Θεού μέσα στον κόσμο μας.
Κατά συνέπεια η ταπείνωση είναι η προϋπόθεση φανέρωσης της θείας ζωής μέσα μας.

Αναπόφευκτα, για να μπορέσουμε να πορευθούμε την οδό της πνευματικής ζωής
πρέπει να πάρουμε το ρίσκο να εγκαταλείψουμε ο,τιδήποτε μας συνδέει με την παλιά μας ζωή
και να ζήσουμε μια νέα ζωή
μιμούμενοι τόσο τους ποιμένες όσο και τους Μάγους.
Όταν ο άγγελος ανήγγειλε το γεγονός της γέννησης του Χριστού,
οι ποιμένες χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να διστάσουν άφησαν την στάνη,
άφησαν τα πρόβατα τους και πορεύτηκαν για να προσκυνήσουν τον τεχθέντα Μεσσία.
Δεν σκέφτηκαν: «πως θα εγκαταλείψουμε την στάνη μας;
Πως θα αφήσουμε αφύλακτο το κοπάδι μας;
Μήπως κάποιο άγριο ζώο τα κατασπαράξει ή ένας κακοποιός τα κλέψει;».
Δεν δείλιασαν αλλά με την τόλμη και την καρδιά ενός μικρού παιδιού ριψοκινδύνεψαν,
απαλλάχτηκαν από τις βιοτικές μέριμνες
έχοντας στο μυαλό τους μόνο τα λόγια του αγγέλου.

Αλλά και οι Μάγοι, όταν ατένισαν το αστέρι της Βηθλεέμ εκεί στην πατρίδα τους,
στα βάθη της Ανατολής χωρίς δεύτερη σκέψη άφησαν την ασφάλεια του παλατιού τους,
της πατρίδας τους, την ησυχία τους
και πήραν έναν άγνωστο δρόμο ακολουθώντας το άστρο χωρίς να ξέρουν πού θα τους βγάλει αυτή η περιπέτεια,
σε ποιά άγνωστη χώρα θα τους οδηγήσει αυτό το θαυμαστό φαινόμενο.
Αυτοί οι άνθρωποι αρνήθηκαν ορισμένα πράγματα για να μπορέσουν να βρούν τον Θεό.
Έτσι και εμείς θα πρέπει να πάρουμε τη σταθερή απόφαση
να αρνηθούμε την ασφάλεια που νομίζουμε ότι μας δίνει ο εγωισμός μας,
οι μικροπρέπειες μας,
η ισχυρογνωμοσύνη μας,
η καλοπέρασή μας,
η μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας,
η προσκόλλησή μας στα υλικά αγαθά και στις βιοτικές μέριμνες,
η τακτοποίηση που έχουμε κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μας
και να ριψοκινδυνέψουμε να χάσουμε την κακώς νοουμένη πολλές φορές αξιοπρέπεια μας
λέγοντας ένα συγγνώμη στον εχθρό μας,
υποχωρώντας ο σύζυγος στην σύζυγο και το αντίστροφο,
αναγνωρίζοντας ότι και οι άλλοι έχουν δικαιώματα
και όχι μόνο εμείς,
κατανοώντας τα άλλα μέλη της οικογενείας μας,
τον υπάλληλο που έχουμε στη δουλειά μας,
απομακρυσμένοι από το σφιχταγκάλιασμα με τα συμφέροντά μας
και αρνούμενοι τις παλιές κακές μας συνήθειες,
τις εξαρτήσεις μας
και τον κακό μας εαυτό που δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις με τους άλλους.

Ο Θεός είναι αγάπη
και ότι τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο
ώστε απέστειλε τον Υιό του στον κόσμο
Εφόσον ο Θεός είναι αγάπη κατά συνέπεια και ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από το Θεό για να γίνει τέλειος όπως ο Θεός,
δηλαδή να αγαπά το Θεό
και τον πλησίον του ανιδιοτελώς όπως αγαπά ο Θεός τον κόσμο
Ο προορισμός λοιπόν του ανθρώπου είναι η ανιδιοτελής αγάπη μέσω της αυταπάρνησης.
Μόνο τότε θα μπορέσουμε να ομοιάσουμε στον Θεό,
όταν αγαπήσουμε τον συνάνθρωπό μας χωρίς να βάζουμε προϋποθέσεις,
όταν συμπαρασταθούμε στον θλιμμένο και πενθούντα,
στο ορφανό και στην χήρα,
όταν κάνουμε συντροφιά στον ανάπηρο και τον μοναχικό γείτονά μας,
όταν φροντίσουμε τον άρρωστο που μπορεί και να μην είναι και συγγενής μας,
όταν μεριμνήσουμε για τον άστεγο,
όταν δώσουμε ένα πιάτο φαί στον πεινασμένο.

Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».

Εάν αγωνιστούμε να πορευτούμε την οδό της αυταπάρνησης, της αγάπης,
της προσφοράς και της ταπείνωσης,
όπως μας δίδαξαν οι Άγιοί μας,
θα μπορέσουμε αυτήν την ειρήνη που έφερε σήμερα ο Χριστός στον κόσμο
να την φέρουμε μέσα στην ψυχή μας,
στις σχέσεις μας με τους άλλους,
στην οικογένεια μας,
στον εργασιακό μας χώρο
και κατά συνέπεια στη σχέση μας με το Θεό.

Ευλογημένα Χριστούγεννα

Η Γέννηση του Χριστού

.Ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας και είχε μητέρα την παρθένα Μαρία.
Ήταν λεύτερη ακόμα, αρραβωνιασμένη με ένα φτωχό μαραγκό στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, τον Ιωσήφ, όταν μια μέρα που προσεύχονταν στο ναό, ο άγγελος Γαβριήλ παρουσιάστηκε μπροστά της και της είπε πως ο Κύριος διάλεξε αυτήν, την Παρθένα, την πιο όμορφη και την αγνότερη ανάμεσα σ’ όλα τα κορίτσια της Γαλιλαίας, για να γίνει μητέρα του Υιού Του.

Τον καιρό εκείνο, οι Εβραίοι είχαν χάσει πια την πολιτική τους ανεξαρτησία.
Την Παλαιστίνη όλη την κυβερνούσαν οι Ρωμαίοι.
Εκείνες τις μέρες ο Αυτοκράτορας Αύγουστος είχε βγάλει διαταγή να γίνει απογραφή όλων των κατοίκων, σε όλες τις χώρες του ρωμαϊκού κράτους.
Κατά τη συνήθεια των Εβραίων, έπρεπε κάθε Ισραηλίτης να καταγραφεί στην πόλη από την οποία κατάγονταν.
Ο Ιωσήφ κατάγονταν από την οικογένεια του Δαβίδ.
Κι επειδή η πατρίδα του Δαβίδ και της οικογένειάς του ήταν η Βηθλεέμ, πήγε με την αρραβωνιαστικιά του ν’ απογραφεί στην ιδιαίτερή του πατρίδα.
Μα τόσος κόσμος είχε μαζευτεί στη Βηθλεέμ για την απογραφή αυτή, ώστε πουθενά δε βρήκαν μέρος να μείνουν.
Αναγκάστηκαν λοιπόν να πάνε να περάσουν τη νύχτα μέσα σ’ ένα στάβλο.
Εκεί γεννήθηκε ο Ιησούς.
Επειδή ούτε κρεβάτι βρίσκονταν στο στάβλο ούτε καν στρώμα, η Μαρία φάσκιωσε το βρέφος της και το έβαλε σ’ ένα παχνί.
Ήταν χειμωνιάτικη και κρύα η νύχτα.
Έξω στον κάμπο, βοσκοί φύλαγαν τα πρόβατά τους και δεν έπεφταν να κοιμηθούν, μην έλθει ο λύκος και τους τα φάγει. Έξαφνα, φως μεγάλο έλαμψε, κι ένας άγγελος παρουσιάστηκε μπροστά τους.
Οι ποιμένες τρόμαξαν πολύ.
Μα ο άγγελος τους είπε: -Μη φοβάστε, γιατί σας φέρνω μια καλήν είδηση που σ’ όλον τον κόσμο θα δώσει χαρά. Σήμερα, στην πόλη του Δαβίδ, γεννήθηκε ο Σωτήρ, που είναι ο Χριστός ο Κύριος.
Και το σημείο που θα σας οδηγήσει, θα είναι τούτο: θα βρείτε βρέφος φασκιωμένο και ξαπλωμένο σε παχνί.
Κι εκεί που μιλούσε ακόμα ο άγγελος, έξαφνα άνοιξαν τα ουράνια, και στρατός αγγέλων ενώθηκε μαζί του και δοξολογούσε κι έλεγε: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία», που σημαίνει «Δόξα στον Θεό, που βρίσκεται στα επουράνια.
Με τη γέννησή του ήλθε στη γη σωτηρία και στους ανθρώπους φανερώθηκε όλη η καλή διάθεση και η αγάπη που έχει ο Θεός γι’ αυτούς».
Χάθηκαν οι άγγελοι, και σηκώθηκαν τότε οι βοσκοί και πήγαν στη Βηθλεέμ, βρήκαν το στάβλο όπως τους το είχε πει ο άγγελος, και, μπαίνοντας, είδαν το βρέφος που κοιμούνταν στο παχνί, και τη μητέρα που κάθουνταν πλάγι του και τον Ιωσήφ.
Ο στάβλος ήταν σκοτεινός, μα τόσο φως χύνουνταν από το βρέφος, ώστε τους φάνηκε παλάτι.
Με συγκίνηση γονάτισαν εμπρός στο παχνί και προσκύνησαν.
Εκείνες τις μέρες έφθασαν στην Ιερουσαλήμ μάγοι, σοφοί και αστρολόγοι από την Ανατολή κι έλεγαν: «Πού είναι ο νεογέννητος βασιλέας των Ιουδαίων; Γιατί είδαμε το άστρο του στην Ανατολή και ήλθαμε να τον προσκυνήσουμε».
Τ’ άκουσε ο Ηρώδης και ταράχθηκε πολύ, και μαζί του όλη η Ιερουσαλήμ.
Εκάλεσε όλους τους αρχιερείς και γραμματείς, που ερμήνευαν τη Γραφή και το Νόμο, και τους ρώτησε πού επρόκειτο κατά τις προφητείες να γεννηθεί ο Χριστός, ο Μεσσίας τους, που απ’ αυτόν περίμεναν τη σωτηρία του Ισραήλ. Του αποκρίθηκαν: «Στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας.
Γιατί η Γραφή λέγει: «Από σένα, Βηθλεέμ, θα βγει αρχηγός που θα ποιμάνει το λαό μου τον Ισραήλ».
Έκαναν οι μάγοι όπως τους είπε ο Ηρώδης, και ξεκίνησαν για τη Βηθλεέμ.
Κι εκεί μπροστά τους, ήταν το άστρο που είχαν δει στην ανατολή, και τους οδήγησε ως τον τόπο, όπου ήταν το βρέφος.
Κι εκεί στάθηκε.
Εκείνοι, καθώς το είδαν, χάρηκαν χαρά μεγάλη, και φθάνοντας στο σπίτι, είδαν το παιδί με τη Μαρία, τη μητέρα του, κι έπεσαν χάμω και το προσκύνησαν.
Κι άνοιξαν τους θησαυρούς τους, και του πρόσφεραν δώρα, χρυσό και λίβανο και σμύρνα.
Και όταν ήλθε η ώρα να φύγουν, παρουσιάστηκε στ’ όνειρό τους ο Θεός, και τους διέταξε να μην ξαναγυρίσουν στον Ηρώδη. Ώστε πήραν άλλο δρόμο κι επέστρεφαν στον τόπο τους.
Μόλις έφυγαν οι Μάγοι, ένας άγγελος Κυρίου φανερώθηκε στ’ όνειρο του Ιωσήφ και του είπε: «Σήκω, πάρε το παιδί και τη μητέρα του, φύγε στην Αίγυπτο, και μείνε ‘κει ώσπου να σου δώσω άλλη διαταγή, γιατί έχει σκοπό ο Ηρώδης να ζητήσει το παιδί και να το σκοτώσει».
Σηκώθηκε αμέσως ο Ιωσήφ, πήρε το παιδί και τη μητέρα, και νύχτα έφυγε στην Αίγυπτο, όπου έμεινε ώσπου πέθανε ο Ηρώδης.
Ο Ηρώδης, όταν είδε πως τον γέλασαν οι Μάγοι, θύμωσε πολύ, και, για να μην τύχει και αληθέψουν όσα του είπαν και γίνει άλλος βασιλέας των Ιουδαίων, έδωσε διαταγή να σφάξουν όλα τα αγοράκια από δύο χρονών και κάτω, που βρίσκουνταν στη Βηθλεέμ και στα περίχωρα.
Μεγάλος σπαραγμός έγινε σ’ όλη την Ιουδαία, με την άγρια διαταγή του σκληρόκαρδου Ηρώδη.
Όλα τα αγοράκια τα έσφαξαν, και όλες οι μάνες έκλαψαν και αναθεμάτισαν τον τύραννο, που έχυσε τόσο αθώο αίμα.
Στο χωριό του της Γαλιλαίας, στη Ναζαρέτ, κατέφυγε ο Ιωσήφ, σαν πέθανε ο Ηρώδης ο Μεγάλος.
Είχε παρουσιαστεί πάλι ο άγγελος στον ύπνο του, και του είπε να πάγει πίσω στη γη του Ισραήλ, γιατί πέθαναν εκείνοι που ζητούσαν να θανατώσουν το παιδί.
Μα σαν έμαθε ο Ιωσήφ πως στην Ιουδαία βασίλευε ο γιος του Ηρώδη, φοβήθηκε να πάγει εκεί, και τράβηξε βόρεια, για την πατρίδα του, τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, όπου και έμεινε.
Τα σπιτάκια της Ναζαρέτ, «σα φούχτα μαργαριτάρια σε σμαραγδένιο χωνί σκορπισμένα», έφεγγαν κάτασπρα στις πλαγιές του βουνού, ανάμεσα σε φουντωτά περιβόλια όλο συκιές, πορτοκαλιές, δράνες και ροδιές.
Οι Εβραίοι την έλεγαν «Λαμπάν», το ασπροχώρι, και άλλοι, «Λουλούδι της Γαλιλαίας».
Εκεί μεγάλωσε ο Ιησούς. Η ζωή του ήταν σαν τη ζωή όλων των παιδιών της Γαλιλαίας.
Γράμματα πολλά δε μάθαιναν.
Ο ραββίνος (δάσκαλος) του χωριού τους μάθαινε να διαβάζουν τη Γραφή και το Νόμο του Μωϋσή, και το πολύ-πολύ να γράφουν.
Αναθρεμμένος σαν όλα τα παιδιά της Γαλιλαίας, μαθαίνοντας τα ίδια μαθήματα και παίζοντας τα ίδια παιχνίδια, ο Ιησούς έμενε διαφορετικός απ’ όλα τα άλλα.
Οι γονείς του ήταν άνθρωποι εργατικοί, που ζούσαν από την εργασία τους.
Ο Ιησούς δούλευε και αυτός στο εργαστήρι του Ιωσήφ, με τ’ αδέλφια του -τα παιδιά του Ιωσήφ από την πρώτη του γυναίκα-, έπαιζε με τους συντρόφους του, πήγαινε στο ναό μαζί με τους γονείς του, μάθαινε ό,τι μάθαιναν όλα τα παιδιά.
Και όμως, ξεχώριζε από όλα τα άλλα, και η μητέρα του το έβλεπε και μάζευε μέσα της τα λόγια του ένα-ένα, και τα φύλαγε σαν ανεκτίμητα μαργαριτάρια.
Και μεγάλωνε ο Ιησούς, και δυνάμωνε το πνεύμα του και γέμιζε σοφία, και η χάρη του Θεού ήταν απάνω του.

Ή ομορφιά... παραμένει ένα σκίτσο..... ο χαρακτήρας.... είναι που καθιστά ένα άτομο.... αριστούργημα....

Ή ομορφιά...
παραμένει ένα σκίτσο.....
ο χαρακτήρας....
είναι που καθιστά ένα άτομο....
αριστούργημα....

.................................ΜΕΡΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΞΕΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΤΙ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΚΠΛΗΞΕΙ.
ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΕΣ ΑΓΟΡΕΣ,
ΚΟΙΝΟΤΥΠΑ ΞΕΝΥΧΤΙΑ ΜΕ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗ ΕΠΟΧΗΣ,
ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΠΛΗΞΗΣ.
Μυστήριες οι μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. 
Παράξενες. 
Και ενίοτε πικρές. 
Γεμάτες οι παιδικές μας αναμνήσεις με δώρα και μυρουδιές. 
Και κάθε χρόνο, όπως από τα περσινά λαμπιόνια μια σειρά ποτέ δεν ανάβει – κι ας την είχαμε βάλει «υγιέστατη» στην κούτα – έτσι κι απ’ τη χαρά την περσινή, κάθε “φέτος’’ όλο και κάτι λείπει. 
Πιάνουμε ένα-ένα τα λαμπάκια να δούμε ποιό κάηκε και κρατάει όλη τη φωτεινή πλεξούδα σβηστή, σκαλίζουμε και τις μουδιασμένες μας καρδιές να βρούμε τι περσινό αρνιέται φέτος να ζωντανέψει και μας κρατάει χλιαρούς καί αμήχανους. 
Για φέτος ειδικά, οι εξηγήσεις είναι περισσότερες. Κρίσεις, μνημόνια, ανασφάλεια… 
Είναι και οι οθόνες, που βάλθηκαν να μας ενημερώνουν νυχθημερόν για όλα τα στραβά και τα ανάποδα που συμβαίνουν απ΄ την Αλάσκα μέχρι τη Μογγολία. 
Στύβεις ολόκληρα δελτία ειδήσεων, στύβεις ολόκληρο τον πλανήτη κι ούτε μια στάλα καλού μαντάτου δεν πέφτει, για να γλυκάνει μια, μόνιμη πλέον, κακοκεφιά. Ούτε τα καταναλωτικά εφφέ καταφέρνουν πολλά πράγματα. 
Κι ας αγωνίζεται ὁ ῾Αη-Βασίλης να στέλνει χαζοχαμόγελα απ’ τις διαφημίσεις με τα ουίσκι. 
Κι ας σκαρφίζονται τα νυχτερινά κέντρα όλο και εντυπωσιακότερα ρεβεγιόν. 
Κι ας έρχεται ὁ 13ος μισθός – μισθός ή αποζημίωση; – μιας χρονιάς άχρωμης, άοσμης και άγευστης για να ανταλλαχτεί με λίγα δώρα και καμιά λιχουδιά. 
Τι να πρωτοπρολάβει κι αυτός και τι να πρωτομπαλώσει!
 Έτσι κι αλλιώς, όσα και νάρθουν, ποτέ δε φτάνουν. Πάντα υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να τ΄ αποκτήσεις. Αλλά και όσα αποκτήσαμε, κι όσα θα αποκτήσουμε, κοντή είναι η γλύκα που έχουν. 
Γεμίσαμε τα σπίτια μας με πράγματα, που κάποτέ μας δώσανε μια γρήγορη χαρά και τώρα δεν έχουμε πού να τα βάλουμε. 
Ξέρουμε και φέτος τι θα συμβεί. 
Τίποτε δεν μπορεί να μας εκπλήξει. 
Απελπισμένες αγορές, κοινότυπα ξενύχτια με διακόσμηση εποχής, κοσμικές συγκεντρώσεις πλήξης. Μόνη ελπίδα αλλαγής, η λίγη παραπάνω ρέντα σε καμιά ρουλέτα ή γύρω από μια πράσινη τσόχα. 
Και λίγη παρηγοριά, τα φωτεινά και ανυπόμονα βλέμματα των παιδιών. 
Σαν τις ημέρες των γιορτών, και των παιδιών τα βλέμματα παράξενα, να μας γεμίζουν με συναισθήματα ανάμικτα: Με νοσταλγία από μνήμες μιας εποχής, που δεν ξέρουμε αν θέλουμε να τη θυμόμαστε. 
Με χαρά, γιατί κάποιες ανθρώπινες υπάρξεις ακόμη ονειρεύονται κι ελπίζουν. 
Αλλά και με αγωνία, αν θα απαντήσουμε το ερώτημα. Γιατί πίσω από τα βλέμματα παιδικά, υπάρχει ερώτημα, μόνιμο και επίμονο: «Υπάρχει νόημα;» 
Μόλις διαβάσουμε στα παιδικά τα βλέμματα το ερώτημα αυτό, στρέφεται η δική μας η ματιά στη δική μας, την κουρασμένη ψυχή. 
Και τότε, γυμνοί από απαντήσεις, τρέχουμε στα μαγαζιά των παιχνιδιών. 
Κάτω από τα πλαστικά έλατα γεμίζει ο τόπος με πράγματα απίθανα: Αιματοβαμμένα games, κούκλες που μιλάνε, κλαίνε, κοιμούνται και ξυπνάνε, τραίνα, αυτοκίνητα, ό,τι φανταστείς. 
Μα τα παιδιά μας, τα λίγο καλομαθημένα, τα λίγο κακομαθημένα, τα λίγο καλοζωισμένα, τα λίγο ανυπόμονα, τα λίγο ανάγωγα, μα κα τα πολύ θυμωμένα από την αδιαφορία μας, τις φωνές μας, τις ρημαγμένες σχέσεις μας, την απιστία μας και την απληστία μας, σταματούν να ρωτάνε και απαιτούν με τρόπο άλλο, πιο βίαιο, πιο επιθετικό, πιο παραπονεμένο: «Θέλω νόημα!» Και τότε, τ΄ αρπάζουμε κι αρχίζουμε τα ταξίδια σε χιονισμένα σαλέ, σε τροπικές παραλίες, σε must αξιοθέατα. 
Τις μέρες, που ξημερώνουν κάθε χρόνο για να θυμόμαστε -όσοι θυμόμαστε- ένα ασήμαντο νεογέννητο παιδάκι, που πριν 2010 χρόνια δεν βρήκε που να γείρει το κεφαλάκι του, εμείς παίρνουμε τους δρόμους. 
Τέτοιες μέρες, τα μνημεία, τα μαυσωλεία και τα έργα των επωνύμων απανταχού της γης, έχουν την τιμητική τους. Συνωστίζεται ο κόσμος στο Λούβρο και στα ανάκτορα των Βερσαλλιών, πιάνεται ο λαιμός μας να παρατηρούμε τις λεπτομέρειες στον τρούλο του αγ. Πέτρου και στην οροφή της Καπέλα Σιξτίνα στη Ρώμη. 
Θαυμάζουμε τα μεγαλειώδη, τα ένδοξα και τα λαμπρά. Αιώνες τώρα ο άνθρωπος έμαθε να θαμπώνεται, να θαυμάζει και να υποτάσσεται. 
Κι όποτε των εξουσιαστών η θρασύτητα και η σκληροκαρδία έφτανε στο μη παρέκει, μια επανάσταση, πριν καν ολοκληρωθεί, γεννούσε νέους εξουσιαστές και νέες τυραννίες. 
Στους τοίχους μεγαλόπρεπων ναών και ανακτόρων και στις βάσεις μαυσωλείων και αγαλμάτων, ίδιο το γραμμένο σύνθημα: «Το νόημα είναι η δύναμη!» 
Αυτή είναι η απάντηση του κόσμου. Αυτή είναι η λογική του.
 Η δύναμη, με τους κώδικες, την πρακτική και την γνώση να χειρίζεται τους υπηκόους της.
 Η δύναμη, που ξέρει να γεννά εξουσίες με στρατιωτικές στολές, με ράσο ή με κουστούμι.
 Η δύναμη, που ξέρει να διαχειρίζεται τους αμφισβητίες της κι ακόμα καλύτερα ξέρει να τους μεταβάλλει σε εργαλεία της, πετώντας τους ενίοτε ένα κοκαλάκι από το πλουσιοπάροχο τραπέζι της. 
Γνωρίζουν οι κάθε είδους εξουσιαστές να εδραιώνουν την εξουσία τους, θαμπώνοντας τις μάζες. 
Φροντίζουν να μάθουμε για τα εξαιρετικά τους έπιπλα, τις μοναδικές τους τουαλέτες, τα θέρετρά τους, τις αχανείς κατοικίες τους, τις συλλογές τους, τα σκάνδαλά τους. Ακόμη και να συγχωρούν γνωρίζουν. 
Με μακροθυμία δίνουν χάρη στους υποψήφιους ανατροπείς τους. 
Σε μία όμως περίπτωση είναι άτεγκτοι: στους αποστάτες. 
Γι΄ αυτό και δεν τα πάνε τόσο καλά με τα Χριστούγεννα. Διότι πάντα οι Θεοί, ήτανε της δυνάμεως τα πρότυπα και οι χορηγοί. 
Μα κάθε χρόνο τέτοια μέρα, 25 Δεκέμβρη ανήμερα, μια νέα ιστορία ξεκινάει, που όσο και να συνομοσιολογούμε, ό,τι και να φανταζόμαστε, είναι αδύνατον να κατασκευάστηκε από ανθρώπου νου. 
Γιατί οι Θεοί πάντα φτιαχνόντουσαν κατ’ εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν τον πόθων του ανθρώπου. 
Και ο άνθρωπος πάντα ποθούσε δύναμη. 
Όμως, κάθε Χριστούγεννα, ένα άλλο νόημα χτυπάει την πόρτα της ανθρώπινης ιστορίας. 
Σείστηκε συθέμελά η δομή του κόσμου, όταν η δύναμη, και μάλιστα η Θεϊκή, περιφρόνησε τα χρυσοποίκιλτα λίκνα και κούρνιασε σε αχυρένια φάτνη. 
Δεν είναι που ο Θεός έγινε άνθρωπος. 
Είναι που έγινε άνθρωπος αφανής, κατ΄ εικόνα και ομοίωση Θεού αφανούς και διακριτικού, Θεού-αρνητή της εξουσίας Του, Θεού-αρνητή της παντοδυναμίας Του, Θεού- αρνητή των δικαιωμάτων Του, όταν η ανθρώπινη αποστασία μπήκε στον ζυγό της δικαιοσύνης. 
Δεν είναι το θέμα, το «πού» εγεννήθη ο Χριστός. 
Δεν είναι το θέμα, αν εγεννήθη σε σπήλαιο ή σταύλο. Ούτε αν το άστρο ήταν συναστρία, ή κομήτης. 
Ούτε αν έφτασαν οι μάγοι εκείνη τη νύχτα ή δυο τρία χρόνια αργότερα. 
Το θέμα είναι το «πώς» εγεννήθη ο Χριστός. 
Ποιοι δεν κατάλαβαν τίποτε και ποιοι κατάφεραν και καταφέρνουν να βρουν το λίκνο του; 
Ποιοι κατανοούν την αντιστραμμένη λογική της νύχτας εκείνης και ποιοι καταφέρνουν να διαβάσουν σαν βιβλίο ανοιχτό την διαστροφή της ανθρώπινης δύναμης και να γευτούν την πίκρα τού γάμου της με την αναιδή και βίαια εξουσία; 
Αυτό είναι το θέμα. Εγεννήθη ο αφανής Θεός, πήρε το σύμπαν από τις πλάτες των θλιβερών Ατλάντων της ιστορίας και το εναπόθεσε στις πλάτες των καλών και αφανών ανθρώπων. 
Κι εκείνοι απόρησαν, τι να ΄ναι αυτό, που κούραζε αιώνες τώρα τα κορμιά και τις ψυχές των κρατούντων; 
Τι να ΄ναι εκείνο, που τους γυρίζει μέχρι σήμερα από επιτροπές σε επιτροπές και από meeting σε meeting; 
Τι έφταιγε τόσους αιώνες και τι φταίει μέχρι σήμερα, που, πριν μια…ειρηνευτική δύναμη κλείσει μια πληγή του πλανήτη, ανοίγουν άλλες δέκα; 
Αυτοί, οι φίλοι του Θεού, οι ταπεινοί και αφανείς, πήραν τον κόσμο στην πλάτη τους και βάλθηκαν να τον αλαφρώσουν. 
Γυμνοί από την εξουσία, γυμνοί από τη δύναμη, έγδυσαν και τη Γη απ΄ τις βαριές κι ασήκωτες στολές με τα διακριτικά των βαθμών, των θώκων και των αξιωμάτων και την απίθωσαν, φωτεινή κι ανάλαφρη, στα πόδια του μικρού Θεού της Βηθλεέμ.
 Αλάφρωσαν και οι ψυχές όλων εκείνων, που μια ζωή τους μάθαιναν, πως η δύναμη είναι το διαβατήριο της επιβίωσης. 
Έσπασαν οι άνθρωποι τις αλυσίδες της εξουσίας των ρόλων τους. 
Γονιοί, δάσκαλοι, πρωθυπουργοί, θρησκευτικοί ηγέτες, προϊστάμενοι, διευθυντές, επώνυμοι και αστέρες, είδαν την εξουσία τους για συμπαντική παραφωνία και την αγωνία για το κύρος τους για άσκοπη και μάταιη φθορά. Λυτρώθηκαν οι άνθρωποι από το βραχνά του «ποιος θα νικήσει» και ξαναβάφτισαν τις σχέσεις τους στη γαλήνη. Γη και σποδός έγιναν χιλιάδες ανάκτορα και μαυσωλεία μέσα στην ιστορία. 
Επιτροπές και συνθήκες ξεχάστηκαν και μαράθηκαν «ωσεί άνθος του αγρού». 
Το σπήλαιο όμως λάμπει, όπως λάμπουν και οι καλοί άνθρωποι, οι συνειδητά και εκούσια καλοί κι αφανείς άνθρωποι, που χαμογέλασαν γλυκά, όταν γεύτηκαν την ειρωνεία και την περιφρόνηση του κόσμου. 
Ήταν όμως αυτοί οι ίδιοι, που άνοιξαν διάπλατα την αγκαλιά τους, όταν όλα γύρω τους σάπισαν και είδαν πρώτους τους πρώην είρωνες και χλευαστές να έρχονται να κουρνιάσουν στην αγκαλιά τους. 
Όσο για μας, τους εραστές της εξουσίας, τους μικρούς δυνάστες του μικρόκοσμού μας, θα γυρίσουμε κάποτε απ΄ τα γιορταστικά ταξίδια. 
Τα λαμπιόνια θα ξαναμπούν στις κούτες και τα ξεραμένα έλατα (ή μήπως η ξεραμένη χαρά μας;) 
θα γεμίσουν ξανά τα πεζοδρόμια. 
Χορτάτοι από εδέσματα, χορτάτοι από διαδρομές και πτήσεις, χορτάτοι από δώρα, χορτάτοι και ποτέ ευχαριστημένοι, με τα παιδικά τα μάτια, καρφωμένα επάνω μας, να συνεχίζουν να ρωτάνε: «Ήταν αυτό το νόημα;» 
Κι εμείς, παραιτημένοι πλέον, θα σηκώσουμε του ώμους, περιμένοντας κάποιο θαύμα, κι ας έχουμε πάψει από καιρό να πιστεύουμε. 
Την ώρα όμως που με απόγνωση θα στρέψουμε την πλάτη, βηματίζοντας αργά προς την έξοδο του παιδικού δωματίου, ένας άγγελος –θυμάσαι τους αγγέλους του παιδικού σου κρεβατιού;- θα πάρει από το χέρι το παιδάκι σου και το παιδάκι μου και θα τα πάει σ΄ ένα Όρος ‘Άγιο και μακρινό.
 Στην άκρη του, μαχαίρι πάνω απ΄ τη θάλασσα θα βρεθούνε στο κελί του παπα-Τύχωνα. 
Μού είχε μίλησει γι΄ αυτόν ένας καλόγερος τρελός, ο Παϊσιος: «Τα Χριστούγεννα, ὁ γέρο-Τύχωνας, τα περίμενε με ανυπομονησία μεγάλη. 
Είχε αρχίσει τη νηστεία σαράντα μέρες πριν. 
Και τι νηστεία!
 Κάτι μουλιασμένα όσπρια, μια φορά τη ημέρα. 
Όταν πλησίαζε ημέρα, το πρόσωπο του έλαμπε από χαρά και όταν τον ρωτάγαμε, τι τον γεμίζει τόση χαρά, πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του για τον Χριστό που θα γεννηθεί, βούρκωναν τα μάτια του. 
Ανήμερα το Χριστούγεννα, ο γέροντας θα οικονομούσε μια ρέγκα, για να περάση όλες τις χαρμόσυνες ημέρες του Δωδεκαημέρου με … κατάλυση ιχθύος. 
Την δε ραχοκοκκαλιά της ρέγκας δεν την πετούσε, αλλά την κρεμούσε με μια κλωστή καί, όποτε ήταν καμιά Δεσποτική ή Θεομητορική γιορτή και δεν είχε νηστεία, έβραζε λίγο νερό σ’ ἕνα κονσερβοκούτι, βουτούσε την ραχοκοκκαλιά δυό-τρεις φορές στο νερό, για να πάρη λίγη μυρωδιά, καί μετά έριχνε λίγο ρύζι. 
Έτσι έκανε κατάλυση και κατηγορούσε και τον εαυτό του ότι τρώει και ψαρόσουπες στην έρημο! 
Την ραχοκοκκαλιά αυτή την κρεμούσε πάλι στο καρφί και για άλλη κατάλυση, μέχρι που άσπριζε πια και τότε την πετούσε». 
Εκεί θα βρεθούνε τα παιδάκια μας και ένα-ένα θα πάνε ν΄ ακουμπήσουνε τη ραχοκοκαλιά του ψαριού, σα να ψηλαφούν το χαμένο νόημα. 
Θα θυμηθούν κι εμάς, που ψήνουμε και τηγανίζουμε και σωτάρουμε και μαρινάρουμε τόνους κρέατος και βούτυρου και εξωτικών εδεσμάτων και τη γλύκα ενός ξασπρισμένου ψαροκόκκαλου ακόμη δεν την αξιωθήκαμε. 
Και τότε, τα ίδια αυτά παιδάκια, θα μας πάρουν από το χέρι, θα μας βγάλουν έξω, στο ξύλινο μπαλκονάκι του κελιού και, γαληνεμένα πια, θα μας θυμίσουν με τη σιωπή τους τα χρόνια που χάσαμε και τα χρόνια που τους στερήσαμε. 
Τα χρόνια, που το κυνήγι του χορτασμού των πραγμάτων, μάς χώρισε από την γεύση των αοράτων. Τα χρόνια, που η μανία της κορφής, μάς χώρισε από τη γλυκιά συναναστροφή με τους ταπεινούς, τους εξυπνότερους πολίτες αυτού του κόσμου. 
Τα χρόνια που πέρασαν και που τα ζήσαμε, περιμένοντας να ζήσουμε. 
Κι εκεί πάνω, στην άκρη του γκρεμού, στα σύνορα του χρόνου με την αιωνιότητα, ανήμερα ξημέρωμα Χριστουγέννων,
 δάκρυα γλυκά, τα παιδικά μας δάκρυα, που χρόνια τώρα περιμένουνε μέσα μας να βγουν στο φως, 
θα τρέξουν να συναντήσουν την απέραντη θάλασσα.

.........ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΑ Η ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΑ ?

Ἐφθάσαμε σήμερα, νὰ προβάλουμε μία ἐντελῶς εἰδωλολατρικὴ ἀτμόσφαιρα στὰ σπίτια μας καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ στὴν κοινωνία μας, ἀφοῦ ἔτσι μᾶς προτιμᾷ ἡ παγκοσμιοποίηση καὶ ἡ κίνηση τῆς Νέας Ἐποχῆς.
.........ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΑ Η ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΑ ?
Ἡ χειρότερη ὅμως πολεμικὴ τῶν Σιωνιστῶν εἲναι αὐτὴ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῶν Χριστουγέννων, ἡ ὁποία μεταβάλῃ τὸ ὑπερκόσμιο γεγονὸς σὲ ἐγκόσμιο καὶ ὑλιστικό.
Πολλὲς φορὲς κατὰ τὸ πάρελθον ἐπεχειρήθη νὰ καταργηθῇ ἡ ἑορτὴ τῶν Χριστουγεννων διὰ τῆς βίας ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ πλήρωμα τῆς ἐκκλησίας. Τὸ 1644 στὴν Βρεττανία, ὁ Ὄλιβερ Κρόμγουελ καὶ τὸ κόμμα τῶν πουριτανῶν, ἐθέλησαν νὰ καταργήσουν μὲ νόμο τὰ Χριστούγεννα.

Ἔτσι ἡ ἥμερα ἀπηγορεύθη νὰ εἶναι ἀργία, ἡ δὲ βουλὴ συνεδρίαζε κάθε χρόνο τὴν ἥμερα τῶν Χριστουγέννων γιά περισσότερο ἀπὸ μία δεκαετία.

Τὸν περασμένο αἰῶνα στὴν κομμουνιστικὴ Ῥωσσία εἶχαν ἀπαγορευθῇ τὰ Χριστούγεννα ἀπὸ τὸ 1917 ὡς τὸ 1990 ὁπὀτε καὶ κατέρρευσε τὸ καθεστώς. Ἐπὶ κυβερνήσεως δὲ Στάλιν εἶχαν ἀντικατασταθῇ ἀπὸ τὰ σταλινούγεννα!

Ἡ χειρότερη ὅμως πολεμικὴ τῶν Σιωνιστῶν εἲναι αὐτὴ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῶν Χριστουγέννων, ἡ ὁποία μεταβάλῃ τὸ ὑπερκόσμιο γεγονὸς σὲ ἐγκόσμιο καὶ ὑλιστικό. Ἐφθάσαμε σήμερα, νὰ προβάλουμε μία ἐντελῶς εἰδωλολατρικὴ ἀτμόσφαιρα στὰ σπίτια μας καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ στὴν κοινωνία μας, ἀφοῦ ἔτσι μᾶς προτιμᾷ ἡ παγκοσμιοποίηση καὶ ἡ κίνηση τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Στὶς ΗΠΑ οἱ λεγόμενοι «πολιτικὰ ὀρθοὶ Ἀμερικανοί», ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς μὴ προσβολῆς τάχα τῶν ἀλλοθρήσκων (βλέπε καὶ τοὺς ἐν Ἑλλάδι διαννοουμένους) ἔχουν ἐπιδοθῇ σὲ ἔναν ἀγῶνα ἀπαλείψεως κάθε ἀναφορᾶς στὰ Χριστούγεννα. Ὅμως καὶ στὴν ὀρθοδόξη(;) πατρίδα μας εἶναι δυσεύρετες πλέον…

οἱ εὐχετήριες κάρτες ποὺ ἀναγράφουν «καλὰ Χριστούγεννα», ἀφοῦ βεβαίως ὁ νεοέλληνας μόνον ὡς ἀπλὲς γιορτὲς ἤ διακοπὲς ἐκλαμβάνει τὰ Χριστούγεννα. Ἀκόμη καὶ ἡ «ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ» συγχρονισμένη σὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα καὶ ὄχι στὸ ἑλληνορθόδοξο (ρωμαίικο) γράφει ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 2004 σὲ ὅλες τὶς φωτεινὲς ἐπιγραφὲς της «καλὲς γιορτὲς».

Το Γαλλικό ντοκιμαντέρ που μας κάνει περήφανους ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΩΝ ΓΑΛΛΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗΣ (ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ) ΤΟΥ ΓΑΛΛΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ Michel Serres ΚΑΙ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΣΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ ΤΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ -6 ΑΙΩΝΑ ΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ -4 ΑΙΩΝΑ ΣΕ ΕΝΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΓΗΣ , ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΠΟΥ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΕΩΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΙΔΙΑ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ , Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΜΑΡΙ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΚΑΙ ΠΟΥ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥΣ. Ο ΟΜΗΡΟΣ, ΘΑΛΗΣ Ο ΜΙΛΗΣΙΟΣ,Ο ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ , Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ, Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ, Ο ΠΥΘΕΑΣ Ο ΜΑΣΣΑΛΙΩΤΗΣ , Ο ΕΥΔΟΞΟΣ, Ο ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ ,ΤΗΣ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΑΥΤΗ Η ΤΑΙΝΙΑ ΣΥΝΔΥΑΖΕΙ, ΑΦΗΓΗΣΗ, ΤΟΠΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ, ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΒΙΩΣΕΙ ΤΙΣ ΘΡΥΛΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.



Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΑΝ ΗΡΘΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΝ
ΕΛΗΛΥΘΕΝ Η ΩΡΑ ΙΝΑ ΔΟΞΑΣΤΕΙ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Ελλάς μόνη ανθρωπογενή φυτόν ουράνιον και βλάστημα θείο ηκριβωμένον λογισμό αποτίκτουσα οικιούμενον επιστήμην.

ΟΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΕΞΥΠΝΟΙ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΙ ΟΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΕΞΥΠΝΟΙ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ?
ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΠΙΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΦΙΛΟΥΣ ?
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Σιγκαπούρης και το London School of Economics & Political Science διεξήγαγαν μια μελέτη για να βρουν μια σύνδεση ανάμεσα στον τόπο που ζουν οι άνθρωποι και το πόσο ικανοποιημένοι είναι με την ζωή τους.
Αποδείχθηκε, ότι όσο υψηλότερο είναι το επίπεδο νοημοσύνης των ανθρώπων που ζουν σε μεγάλες πόλεις, τόσο λιγότερο ευτυχισμένοι είναι.
Ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται περισσότερο ευτυχισμένοι, όταν περιτριγυριζόνται από φίλους, οι ιδιαίτερα ευφυείς άνθρωποι αισθάνονται πιο άνετα όταν είναι μόνοι τους. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Οι επιστήμονες υποστηρίζουν, ότι αισθανόμαστε άβολα σε μεγάλες κοινότητες, επειδή το μυαλό μας είναι εξελικτικά προσαρμοσμένο να λειτουργεί μέσα σε ομάδες που δεν υπερβαίνουν τα 150 άτομα.
Αυτό σημαίνει ότι όσο πιο έξυπνος είναι ένας άνθρωπος τόσο πιο άβολα αισθάνεται μέσα σε μεγάλες κοινότητες.

Οι φιλίες μας κάνουν ευτυχισμένους, ικανοποιούν την ψυχολογική μας ανάγκη για στοργή, μας δίνουν την αίσθηση ότι είμαστε αναγκαίοι και μας δίνουν την ευκαιρία να μοιραστούμε εμπειρίες.

Ωστόσο, οι άνθρωποι με υψηλή νοημοσύνη έχουν μια αντίστροφη σχέση: οι έξυπνοι άνθρωποι νιώθουν πιο ευτυχισμένοι όταν είναι μόνοι και όχι όταν περιβάλλονται από άλλους ανθρώπους ακόμα και αν πρόκειται για καλούς φίλους.

το κλασσικό «Καλά Χριστούγεννα» αντικαθίσταται ολοένα και συχνότερα από το «Καλές Γιορτές»

...................................ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Έχετε προσέξει πως στις βιτρίνες των καταστημάτων και στους δημόσιους χώρους, το κλασσικό «Καλά Χριστούγεννα» αντικαθίσταται ολοένα και συχνότερα από το «Καλές Γιορτές»;
ΓΙΑΤΙ ΕΝΟΧΛΕΙ Η ΛΕΞΗ ΧΡΙΣΤΟΣ ΤΟΥΣ ΛΑΘΡΟ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ
Λες και στις 25 Δεκεμβρίου δεν γιορτάζονται τα Χριστούγεννα αλλά γενικά μια μη κατονομαζόμενη «γιορτή».
Η τάση αυτή έχει να κάνει με τη λεγόμενη politically correct (πολιτικά ορθή) συμπεριφορά .
Υποτίθεται, λοιπόν, ότι με τον τρόπο αυτό δεν θίγουμε όσους ξένους μη-χριστιανούς ζουν στη Πατρίδα μας.

......................ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Οι περισσότεροι μαθητές του Χριστού ήταν Έλληνες.
Ο Ιησούς Χριστός εκτός από τους 12 μαθητές του διάλεξε και άλλους 70 αποστόλους (Λουκάς κεφ10 στιχ.1)και τους απέστειλε στον κόσμο ως αρνιά μεταξυ λύκων στ.4.
Για να κυρήτουν και να θεραπεύουν ασθενεις
Ας δουμε τα ονόματα των 82 συνολικά αποστόλων Αναφέρονται στην Ελληνική Πατρολογία migne TOMOΣ 10 ΣΕΛ 953 τον 3o αιώνα από τον Ιερομάρτυρα Ιππόλυτο.
Διαπιστώνουμε ότι οι 52 από τους 82 ήταν Έλληνες.Ας δουμε τα ονόματά τους.

Φίλιππος 2.Σίμων 3.Κλέοπας 4 .Ανανίας 5.Στέφανος
Φίλιππος 7.Πρόχορος 8 Νικάνων 9.Τίμων 10.Παρμενας
Νικόλαος 12.Λουκάς 13. Σίλας 14.Σιλουανός 15.Επαίνετος
Ανδρόνικος 17.Αμπλίας 18.Στάχυς 19.Φύγελος 20.Ερμογένης
Δημας 22.Απελλής 23.Αριστόβουλος 24.Νάρισσος 25.Ηρωδίων
Ασυγκριτος 27.Φλέγων 28.Ερμης 29.Πατρόβουλος 30.Ερμάς
Λίνος 32.Φιλόλογος 33.Ολυμπάς 34.Ροδίων 35.Ιάσων
Σωσίπατρος 37.Έραστος 38.Απολλώς 39.Σωσθένης 40.Τυχικός
Επαφρόδιτος 42.Αρτεμας 43.Ονησίφορος 44.Κλήμης 45.Τυχικός
Κάρπος 47.Εύοδος 48.Αρίσταρχος 49.Ζηνάς 50.Φιλήμων
Αρίσταρχος 52.Τρόφιμος Πώς όμως εξηγείται αυτό? Μόνο με το γεγονός ότι εκεί κατοικουσαν και Έλληνες και ο Ιησούς διάλεξε αυτούς σαν αποστόλους Του.Υπάρχει και μια καταγραφή στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ από τον επίσκοπο Τύρου Δωρόθεο. Και περιλαμβάνεται στην Χρονογραφία με τίτλο Chronicon Paschale (εκδόσεις Βόννης και Βενετίας) α. στο δίτομο έργο Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, τομ. II, Bόννη, εκδ. Weberi, 1828, και β. στην έκδοση Βενετίας, τομ. II, 1729, σελ. 176.και αποκαλύπτει ότι όλες μητέρες των 12 μαθητών του Χριστού είχαν Αρχαία Ελληνικά ονόματα:Ας μην ξεχνάμε ότι εκεί η γενεά κρατουσε από την γυναίκα.Ετσι έχουμε την.1.Ιεροκλεία η μητέρα του Ιωάννη και του Ιακώβου2.Σοφία η μητέρα του Φιλίππου3.Ρέα η μητέρα του Θωμά4.Ουρανία η μητέρα του Βαρθολομαίου5.Ευτυχία η μητέρα του Ιακώβου του Αλφαίου6.Χειροθεία η μητέρα του Ματθαίου7.Αμμία (=μητέρα) η μητέρα του Σίμωνος του Κανανίτη8.Σελήνη η μητέρα του Θαδδαίου9.Ιωάννα (εκ του Ίωνα) η μητέρα του Πέτρου και του Ιακώβου( Στην καταγραφή του Δωροθέου δεν αναφέρονται τα ονόματα της μητέρας του Σίμωνα του ζηλωτή και της μητέρας του Ιούδα )Όσον αφορά στους πατέρες των μαθητών του Χριστού στην καταγραφή του Δωροθέου περιλαμβάνονται μερικές ακόμη Αρχαίες Ελληνικές ονομασίες όπως Διοφάνης Σωσθένης Άνδρων Ζήνων Αλφαίος Ας δουμε το όνομα Ιωάννης τώρα.το οποίο σχετίζεται με τους Ίωνες και την Ιώ την κόρη του Ινάχου.Σχετίζεται δε και με το θριαμβικό επιφώνημα Ιωάν.ΔΕΙΤΕ
Βοά τηλωπόν ιωάν(Σοφοκλης,Φιλοκτήτης,216)
Σαμαντριαν α δε πυράς ενοήσ ιωάν(Καλλίμαχος,Αποσπάσματα 4,40)
Βιβιογραφία Τα αρχεία της χαμένης γνώσης κόκκινο βιβλίο,Ελληνισμός Χριστιανισμός