Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΝΙΓΗΚΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΣΩΡΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΛΑΜΠΙΟΝΙΑ, ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΔΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟΛΙΔΙΑ.

Χριστού Γέννα. Και η εποχή μας τα γιορτάζει δίχως Χριστό...
Μόνο το όνομα έμεινε να θυμίζει τη γέννηση της Αγάπης...
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΝΙΓΗΚΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΣΩΡΟΥΣ ΜΕ ΤΑ ΛΑΜΠΙΟΝΙΑ, ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΔΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟΛΙΔΙΑ.
Εδώ και ένα μήνα φάνηκαν στον τόπο μας οι πρώτες βιτρίνες στολισμένες χριστουγεννιάτικα.
Κάθε χρόνο-από τότε που άρχισε αυτή η συνήθεια,να φέρνουμε δύο μήνες πριν τα Χριστούγεννα-ξαφνιάζομαι δυσάρεστα...
Γιατί δε φτάνει το αταίριαστο του πράγματος (που δε φαίνεται να ξενίζει-περιέργως- πολλούς)...
πρέπει να πεισθώ και για το δικαιολογημένο της υπόθεσης αφού όλη αυτή η μασκαράτα είναι για...καλό σκοπό...
Και όταν η εποχή μας μιλάει για καλό σκοπό δε μπορεί παρά να εννοεί οικονομικά συμφέροντα....

Και πραγματικά. Αυτό εννοεί...Στολίζουμε τις βιτρίνες για να...τονώσουμε την καταναλωτική διάθεση των ανθρώπων.
Το ακούω σε κάθε ευκαιρία από τα Μέσα Μαζικής

Παραπληροφόρησης...Αυτό σημαίνει στη γλώσσα μου: Να πείσουμε τους ανθρώπους ακόμη μια φορά ότι χρειάζονται πράγματα που στην πραγματικότητα δεν χρειάζονται...

Να αγοράσουμε,να κινήσουμε τα γρανάζια της παγκόσμιας φούσκας που θέλει όλους αυτούς που παράγουν σκουπίδια να πλουτίζουν σε βάρος όλων όσων τα καταναλώνουν άβουλα,
χωρίς σκέψη, ενώ όσους πραγματικά παράγουν να πληρώνονται για τον κόπο τους με ψίχουλα...

Στο όνομα αυτού του κέρδους γιορτάζουν Χριστούγεννα ακόμη και στην Ιαπωνία που δεν ξέρουν ποιος είναι ο Χριστός...

Κι εκεί στολισμένα δέντρα και χοντροί Αη-Βασίληδες και...και...γιατί κι εκεί οι άνθρωποι πρέπει να καταναλώνουν όσα σκουπίδια παράγονται...

Και δεν είναι μόνο τα καταστήματα που ντύνονται γιορτινά αυτό τον καιρό...

Είναι και η... φιλανθρωπική διάθεση των ανθρώπων που έχει την ...τιμητική της όλο και περισσότερο καθώς πλησιάζουν οι μέρες...γίνεται κι αυτή...χριστουγεννιάτικη...

Δεν έχω τίποτα με τη φιλανθρωπία(αγάπη προς τον συνάνθρωπο)
και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους...

Έχω όμως πρόβλημα με τον τρόπο που αυτή ασκείται...

Αρχικά θυμώνω όταν βλέπω ανθρώπους ρακένδυτους στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό το οποίο τους προσφέρουν άνθρωποι καλοβολεμένοι...

Βάζω -σχεδόν ασυναίσθητα- τον εαυτό μου στη θέση τους...

Αν έρθει μια ώρα που κι εγώ θα πρέπει να ζητήσω βοήθεια από τους συνανθρώπους μου θα ήθελα να μου την προσφέρουν αρχικά γιατί τη δικαιούμαι
( και όχι γιατί με λυπούνται ή γιατί έτσι νιώθουν καλοί και θεάρεστοι)-
τα υλικά αγαθά που απολαμβάνουμε δόθηκαν από το Θεό για όλους τους ανθρώπους επί γης-
και σίγουρα να με βοηθήσουν με όρους αξιοπρέπειας...

Θυμάμαι σε ένα χωριό της Στερεάς Ελλάδος τη μητέρα να ετοιμάζει-
ειδικά τέτοιες μέρες-πακέτα με τρόφιμα και να με στέλνει βράδυ να τα αφήνω έξω από σπίτια ανθρώπων που βρίσκονταν σε ακόμη μεγαλύτερη ένδεια από τη δικιά μας-
που εκείνο τον καιρό ήταν μεγάλη-..
. Απαράβατος όρος να μην με πάρει το μάτι κανενός γείτονα και-κυρίως-
να μη με δει ο συνάνθρωπος παραλήπτης της βοήθειας....
Τότε απλώς υπάκουα...τώρα ξέρω και το γιατί...
Ένιωθε αρχικά άσχημα που εμείς είχαμε να φάμε ενώ η γειτόνισσα όχι

(αυτό είναι το πρωταρχικό συναίσθημα που πρέπει να κατακτήσει κάποιος πριν αρχίσει τη φιλανθρωπική του δράση...δε λέω πως είναι εύκολο,όμως είναι απαραίτητο για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσει τον εμπερίστατο συνάνθρωπο.Πρέπει να νιώθει υποχρεωμένος να δώσει στο συνάνθρωπο αυτό που του κατακρατά παράνομα
(θεϊκός νόμος)
αφού κάθε τι που δεν χρειαζόμαστε και το κατέχουμε το κλέβουμε από τον φτωχό..
Κι ακόμη δυσκολότερο είναι βέβαια να κάνουμε αυτό που είπε ο Χριστός στον πλούσιο...να πουλήσουμε τα υπάρχοντά μας,να τα δώσουμε στους φτωχούς και να τον ακολουθήσουμε).

..Μετά-και εξαιτίας του προηγούμενου συναισθήματος-δεν ήθελε να φέρει τη γειτόνισσα σε δύσκολη θέση,στη θέση του ανθρώπου που ζητιανεύει
(αυτό από πνευματική αρχοντιά αλλά και ίσως από τον ενδόμυχο φόβο ότι μπορεί να βρεθούμε κι εμείς σε άλλη συγκυρία σε ανάλογη θέση)...
Στα κρυφά,λοιπόν,και με φόβο Θεού και ντροπή...
Οι κοινωνίες ήταν μικρές και όλοι ήξεραν τον άνθρωπο που είχε ανάγκη τη δεδομένη στιγμή και επίσης όλοι ήξεραν από ανάγκη...

Σήμερα δεν τηρούνται ούτε τα...προσχήματα
(και από τις δύο πλευρές...και από την πλευρά των φιλανθρώπων και από αυτή των ευεργετουμένων-πολλές φορές βολεύονται στην κατάσταση αυτή και δεν κάνουν τίποτε να την αλλάξουν-)...

Αν βρεθώ κάποτε στη θέση αυτή θα ήθελα να μη βγάλουν την ανάγκη μου στο δρόμο...

Θα ήθελα να πληρώνω για το φαγητό που μου προσφέρουν με δουλειά...

Δεν θα ήθελα να αγωνίζονται οι άλλοι για να "κάνω κι εγώ Χριστούγεννα"...

Θα ήθελα να μου δώσουν τη δυνατότητα να αγωνιστώ μόνος μου,να μου προσφέρουν δουλειά,να νιώθω πως είμαι αδελφός κι όχι ζητιάνος....

Χριστούγεννα χωρίς Χριστό θα γιορτάσουμε και φέτος...
Τίποτα δεν θα αγγίξει την ψυχή μας...τίποτα βαθύ και απαλό και λυτρωτικό...
Το φως της Βηθλεέμ θα πνιγεί μέσα στις φωταψίες της κατανάλωσης και των ρεβεγιόν...

Άλλοι θα ψάχνουν στα σκουπίδια κι άλλοι θα πετάνε ανερυθρίαστα τα περισσεύματα της κραιπάλης τους...

Καμιά γωνία της καρδιάς μας δεν θα υποδεχτεί και φέτος την αγάπη,την πραγματική αγάπη και όχι τη γλυκερή συναισθηματική αγάπη που μας χαϊδεύει τα αφτιά...

Πόσο πεζή έγινε η ζωή μας από τότε που απογυμνώθηκε από το πνεύμα της θυσίας...

Προχθές παρακολουθούσα έναν άστεγο της Αθήνας να δικαιολογεί το γιο του που δεν του πρόσφερε στέγη και τον άφησε να ζει στα παγκάκια,
αφού,έλεγε, δεν είχε αυτός-ο πατέρας-το ηθικό δικαίωμα να του στερήσει τις απολαύσεις της ζωής στα 30 του.
Κι αυτός ο γιος-είμαι σίγουρη-πως θα στολίσει το σπιτικό του και θα τα...γιορτάσει τα φετινά Χριστούγεννα...

Δεν μου φαίνεται περίεργο που στις γιορτές των Χριστουγέννων αυξάνονται οι αυτοκτονίες των ανθρώπων...
Είναι γιατί τότε βλέπουν γυμνή όλη την αλήθεια και δε μπορούν να αντέξουν την ασχήμια της...

Με όλα όσα -σχεδόν παραληρηματικά- έγραψα πιο πάνω δε θέλω να προτείνω να λείψει η γιορτινή διάθεση των Χριστουγέννων από τη ζωή μας...

Ας στολίσουμε τα σπίτια μας,αρκεί να στολίσουμε πρώτα τις καρδιές μας...

Να ανάψουν τα φωτάκια της ψυχής μας προτείνω,να δούμε το φως του Χριστού,να γίνουμε κοινωνοί της γέννησής Του...

Και σαν απόδειξη-ότι δεν είμαι υπέρμαχος της κατάργησης όλης αυτής της εορταστικής ατμόσφαιρας- αρχίζω να στολίζω κι εγώ το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Χρονολογίου..

Ανάβω με χαρά τα φωτάκια της γιορτής.
Μόνο που τα φωτάκια μου θα στείλουν άλλο φως...αυτό του λόγου...
Κείμενα τα στολίδια του χριστουγεννιάτικου δέντρου μου...
από αυτά που περιγράφουν έναν άλλο δρόμο,κακοτράχαλο και κοπιαστικό...
που οδηγεί όμως με βήματα σταθερά προς τη φάτνη όπου γεννήθηκε, σαν ο ταπεινότερος όλων,...
ο Χριστός,η Αγάπη...
Από τον ύμνο της αρχίζει η φωταψία....
Είναι το αστέρι της κορυφής που εγώ βάζω πάντα πρώτο στο χριστουγεννιάτικο δέντρο μου...
Εύχομαι από την καρδιά μου :
ΚΑΛΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ...
ΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΥΣ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑΝ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΣΑΝ ΠΟΤΕ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ ΤΟΥΣ...
ΜΑΚΑΡΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ
ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ...