ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ...ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Στους περισσότερους Χριστιανούς είναι γνωστές αρκετές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης που έγιναν γεγονότα κατά την Καινή Διαθήκη και που πιστοποιούν ως αδιάσειστες αποδείξεις όχι μόνο τη θεόπνευστη προέλευσή τους, αλλά και την απόλυτη αλήθεια σχετικά με τη ζωή, το έργο και τη διδασκαλία του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.
ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι αρκετοί αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς άφησαν συγκλονιστικές προφητείες για τον Θεάνθρωπο Ιησού, που επρόκειτο να έρθει στον κόσμο και να υποφέρει για τη δική μας σωτηρία.
Πρόκειται για προφητικά σπαράγματα που οι Πατέρες της Εκκλησίας μας έχουν ονομάσει «σπερματικό λόγο»
και που απαντώνται σε όλους τους λαούς και εποχές.
Ορισμένα από αυτά δημοσιεύονται σήμερα παρακάτω, τόσο ως απάντηση σε όσους αμφισβητούν τη μεσσιανικότητα και θεότητα του Ιησού Χριστού,
όσο και ως ενίσχυση της πίστης όλων εμάς των Ορθοδόξων Χριστιανών.
ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΠΛΗΡΩΜΕΝΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗ ΓΗ
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ
Απ' ό,τι προκύπτει από μια συγκριτική μελέτη των παραδόσεων διαφόρων λαών του κόσμου,
όλη η ανθρωπότητα π.Χ. ανέμενε το ερχομό ενός Σωτήρα που θα λύτρωνε την ανθρωπότητα από τον θάνατο.
Ο αρχαίος κόσμος προφήτευσε διαπιστωμένα και διασταυρωμένα με διαφόρους τρόπους το χαρμόσυνο γεγονός. Οι προφητείες π.Χ. είναι διάσπαρτες μεταξύ των λαών.
Αμέσως παρακάτω θα αναφερθούμε σε μερικές από αυτές που μαρτυρούνται σε σωζόμενα αρχαιοελληνικά χειρόγραφα και έργα.

Ο Σωκράτης στην απολογία του έλεγε: «Ω Αθηναίοι, σ' όλη σας τη ζωή θα κοιμάστε.
Με καταδικάζετε σε θάνατο εμένα που κατάφερνα να σας ξυπνώ από τον ύπνο του σκοταδιού.
Θα κοιμάστε μέχρι που να σας λυπηθεί ο Θεός και να στείλει σ' εσάς εκείνον, που θα σας ξυπνήσει πραγματικά.».
(Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτη, 31 Α)

Ο Πλάτων είχε γράψει στο βιβλίο του «Νόμος και Επινομείς»: «Ο δίκαιος χωρίς να έχει αδικήσει θα μαστιγωθεί,
θα δαρεί και τέλος θα σταυρωθεί.».
Στην «Πολιτεία» του Πλάτωνα (B, V , 362)επίσης περιέχεται μία προφητεία ισάξια μ' αυτές των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης: «Θα απογυμνωθεί απ' όλα εκτός της δικαιοσύνης,
διότι ήταν εκ φύσεως αντίθετος στην ως τότε συμπεριφορά. Χωρίς να αδικήσει κανέναν θα δυσφημισθεί πολύ ως άδικος ώστε να βασανισθεί για την δικαιοσύνη
και θα γεμίσει με δάκρυα εξαιτίας της κακοδοξίας,
αλλά θα μείνει αμετακίνητος μέχρι θανάτου
και ενώ θα είναι δίκαιος θα θεωρείται άδικος για όλη του τη ζωή. Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο δίκαιος θα μαστιγωθεί,
θα στρεβλωθεί, θα δεθεί.
Και από τις πολλές πληγές στο πρόσωπό του θα κοκκινίσουν και θα φλογισθούν τα μάτια του
και στα τελευταία του αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεί πάνω σε υψηλό ξύλο,
και να ξέρεις ότι δεν είναι δίκαιο,
αλλά αφού έτσι το θέλει ας γίνει» (B, V , 362).
Ποιος τα προφητεύει αυτά και για Ποιον;
Ο Σωκράτης βλέπει και μιλά για τον Πάσχοντα Θεάνθρωπο μέσα από το πολύβουο πλήθος της ειδωλολατρίας.
Για να συμβουλεύσει και τον Αλκιβιάδη, σε σχετική επερώτησή του,
ότι για το πώς πρέπει να προσευχόμαστε και τι να ζητούμε,
θα μας το διδάξει Αυτός,
που θα μας στείλει ο Θεός!
Αυτά προδιαγγέλλει ο Σωκράτης.

Ο Σόλων γράφει. «Οποτεδήποτε εις την διηρημένην ανθρωπότητα η άσαρκος Θεότης θα λάβει σάρκα.
Αυτή η Θεότης θα φέρει την απαλλαγή από τα πάθη.
Ο άσαρκος αυτός Θεός θα κρεμασθεί υπό αγνώμονος λαού και όλα τα πάθη θεληματικά θα υποστεί.»

Οι Σίβυλλες,επίσης, που ήσαν μάντισσες της αρχαιότητας
που είχαν την ιδιότητα να προφητεύουν το μέλλον χωρίς να τους ζητηθεί
και χωρίς να πληρώνονται γι'αυτό, πέφτοντας σε έκσταση όπως οι Πυθίες.
Γι' αυτές πληροφορούμαστε και από τον Σωκράτη στο έργο του Πλάτωνος «Φαίδρος».

Στο Άγιον Όρος επίσης υπάρχουν χειρόγραφα που διασώζουν προφητείες της Σίβυλλας για την έλευση του Χριστού.
Π.χ σε χειρόγραφο με την ονομασία «Υπόμνημα εις τον Άγιον Απόστολον Φίλιππον»
πού φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου αναφέρονται τα εξής:

«Ύστερα από πολύ καιρό θα φθάσει κάποιος εις αυτήν την πολυδιηρημένην γη και θα γεννηθεί με σάρκαν αμόλυντον.
Με ανεξάντλητα όρια ως Θεότητα θα λυτρώσει τον άνθρωπον από την φθοράν των ανίατων παθών.
Και θα τον φθονήσει άπιστος λαός και θα κρεμασθεί ψηλά ως κατάδικος εις θάνατον.
Όλα αυτά θα τα υποφέρει με πραότητα».

Στο ίδιο χειρόγραφο αναφέρεται μία συγκλονιστική προφητεία
για την θεανθρώπινη φύση του Χριστού,
για το εκούσιον πάθος Του,
αλλά και για την Ανάστασή Του:

«Ένας ουράνιος με πιέζει ισχυρά,
ο οποίος είναι φως τριλαμπές.
Αυτός είναι ο παθών Θεός,
χωρίς να πάθει τίποτε η Θεότης Του,
διότι είναι συγχρόνως θνητός και αθάνατος.
Αυτός είναι συγχρόνως Θεός και άνθρωπος,
που υποφέρει από τους θνητούς τα πάντα,
δηλαδή τον σταυρό, την ύβριν, την ταφή.
Αυτός κάποτε από τα μάτια του έχυσε δάκρυα θερμά.
Αυτός πέντε χιλιάδες χόρτασε με πέντε άρτους,
κάτι που ήθελε δύναμη θεϊκή.
Ο Χριστός είναι ο δικός μου Θεός, ο οποίος εσταυρώθη εις το ξύλον,
ο οποίος εξέπνευσεν, ο οποίος εκ του τάφου ανήλθεν εις τον ουρανόν».

Η Σίβυλλη της Λιβύσσης προφητεύει επίσης στο έργο αυτό. «Αυτός πραγματοποιώντας τα πάντα με τον λόγο θα θεραπεύει κάθε άνθρωπο,
θα καταπαύσει τους ανέμους με τον λόγο του και θα καθησυχάσει την θάλασσα την φουρτουνιασμένη,
αφού την πατήσει με πόδια ειρήνης και με πίστη.
Σε εμπτύσματα προσβλητικά τις παρειές του θα προσφέρει και την πλάτη του την αγνή σε μαστιγώσεις θα στρέψει.
Ενώ τον ραπίζουν, θα σιωπά,
για να μη καταλάβει κανείς ποιος είναι,
τίνος (υιός) είναι,
από πού ήλθε,
για να μιλήσει στους νεκρούς.
Και θα φορέσει στεφάνι ακάνθινο
και θα του τρυπήσουν με καλάμι την πλευρά κατά την συνήθειά τους».

Η Σίβυλλη η Δελφική στο έργο αυτό του Πλάτωνος «Φαίδρος» προφητεύει.
«Του Αθανάτου (Θεού) τον μέγα υιό,
πολυύμνητε, φανερώς εξυμνώ.
Στον οποίο ο ύψιστος γονεύς θρόνο παρέδωσε για να τον λάβει εκείνος,
που δεν γεννήθηκε, ως δισυπόστατος που ήταν λόγω της σαρκός,
εμφανίσθηκε, και λούσθηκε στα ρεύματα του ποταμού Ιορδάνη,
τα οποία οδηγεί σέρνοντας με απαστράπτοντα πόδια τα κύματα».

Η Σίβυλλη της Κυμαίας προφητεύει: «Στα έσχατα χρόνια αντάλλαξε με την γη (τον ουρανό)
και αφού ήλθε άσημος από τους λαγόνες της παρθένου Μαρίας
εξέπεμψε νέο φως……
και σαν ήλθε από τον ουρανό, ενδύθηκε θνητή μορφή,
έγινε σάρκα μετά από πάροδο χρόνου και γεννήθηκε,
πλάσθηκε όμοιος με μορφή θνητού
και γεννήθηκε ως παιδί, με παρθενικό τοκετό,
γεγονός που είναι μέγα θαύμα για τους θνητούς,
αλλά καθόλου θαύμα για τον Θεό Πατέρα και τον Θεό Υιό.
Όταν γεννιόταν το βρέφος, η γη ήταν γεμάτη χαρά,
ο Ουράνιος θρόνος λαμπρύνθηκε
και ο κόσμος ευφράνθηκε».

Η ίδια (Σίβυλλη της Κυμαίας) μάντισσα στο βιβλίο του Πλάτωνα «Φαίδρος» προφητεύει: «Δύστυχε δεν ανεγνώρισες τον Θεό σου,
τον οποίο έλουσε, στο τριπλό ρεύμα του Ιορδάνη
και πέταξε πνεύμα επί πολύ (χρόνο),
Αυτός ο οποίος πριν και της γης και του γεμάτου άστρα ουρανού υπήρξε κυρίαρχος,
με τον λόγο του πατέρα και το πνεύμα το αγνό,
και μολονότι ήταν δυνατός κατά σάρκα,
πέταξε γρήγορος στον οίκο του πατέρα».

Της ίδιας επίσης είναι και η προφητεία: «Θα μεταβεί στον Άδη για να διαδώσει σε όλους την ελπίδα,
και θα εκπληρώσει την μοίρα του θανάτου αφού κοιμηθεί επί τρεις ημέρες
και τότε απελευθερώνοντας τους νεκρούς
θα τους οδηγήσει στο φως,
κάμνοντας πρώτος την αρχή της αναστάσεως για τους εκλεκτούς».

Επίσης οι Σίβυλλες ομιλούν για την ενανθρώπιση του Θεού Λόγου ως εξής: «Θα έλθει ο Υιός του Θεού εις την γη και θα φορέσει σάρκα ανθρώπινη,
εξομοιούμενος με τους θνητούς της γης.
Θα φέρει το όνομα αυτού τέσσαρα φωνήεντα και δύο άφωνα, 8 μονάδες, 8 δεκάδες και εκατοντάδα οκτώ, ήτοι 888.»
Και πράγματι η λέξη ΙΗΣΟΥΣ έχει 4 φωνήεντα και δύο σύμφωνα και κάνει 888. Ι=10, Η=8, Σ=200, Ο=70, Υ=400, Σ=200 που το άθροισμα είναι 10+8+200+70+400+200=888.

Οι παραπάνω προφητείες αναφέρονται και σε άλλα χειρόγραφα πού βρίσκονται σε άλλες Μονές του Αγίου Όρους ή αλλού(π.χ. Μονή Σινά).
Παρατίθενται ακόμη σε σύγχρονο βιβλίο, στον «Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας» του Αρχιμανδρίτη Βίκτωρος Ματθαίου.

Και γι' αυτούς που ίσως αμφισβητήσουν ότι τα παραπάνω ειπώθηκαν πράγματι από τις Σίβυλλες
και ισχυριστούν ότι είναι επινοήσεις κάποιον Χριστιανών Μοναχών,
αρκεί το εξής αδιαμφισβήτητο γεγονός.
Από διάφορες πηγές έχει διασταυρωθεί πως τις προφητείες αυτές
αλλά και άλλες -είτε της Σίβυλλας είτε άλλων σοφών Ελλήνων-
χρησιμοποίησε η Αγία Αικατερίνη.
Συγκεκριμένα, το 305 μ.Χ. η Αγία Αικατερίνη η Αλεξανδρινή έλεγχε τον αυτοκράτορα Μαξιμίνο για την ειδωλολατρική του πολιτική.

Ο τελευταίος συγκέντρωσε τότε τους σοφότερους ειδωλολάτρες της αυτοκρατορίας
για να την μεταπείσουν και να την κάνουν παγανίστρια.
Στο διάλογο που ακολούθησε, αυτή η πάνσοφη και σπουδαγμένη στην Ελληνική παιδεία γυναίκα
στην προσπάθειά της να αποδείξει ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός
ανέφερε - μεταξύ άλλων - και τις προφητείες των Σιβυλλών.
Και για να προληφθεί η κάθε απερίσκεπτη "σκέψη",
δεν υπάρχει καμία περίπτωση να έπλασε αυτές τις προφητείες η ίδια η Αγία για τους εξής βασικότατους λόγους:
Δεν θα μπορούσε να πει ένα τόσο μεγάλο ψέμα σχετικά με την ιέρεια του Απόλλωνα μπροστά στους σοφότερους εκπροσώπους της αρχαίας θρησκείας,
διότι αμέσως όλοι θα διαπίστωναν το ψέμα της.
Όμως, όχι μόνο δεν την κατηγόρησε κανείς για αναλήθειες,
αλλά αντιθέτως οι σοφοί ειδωλολάτρες παραδέχτηκαν την λεκτική τους ήττα
και όλοι αμέσως ασπάστηκαν με τη θέληση τους τον Χριστιανισμό
με αποτέλεσμα ο αυτοκράτορας να τους θανατώσει.

Κανείς δεν μπορεί λοιπόν να αμφισβητήσει την αδιάσειστη αλήθεια
ότι τα προφητικά αυτά λόγια βγήκαν από το στόμα των Σιβυλλών.
Σε άλλο χειρόγραφο που βρίσκεται στην Αγιορείτικη Μονή Διονυσίου,
αναφέρεται μια άλλη προφητεία κάποιας Σίβυλλας:

«Σας προφητεύω έναν τρισυπόστατο Θεό
στα ύψη εκτεινόμενο του οποίου ο αιώνιος Λόγος σε ανυποψίαστο κόρη θα κυοφορηθεί,
όπως ακριβώς το φέρον φωτιά τόξο,
το μέσον του κόσμου διαπερνώντας.
Όλο τον κόσμο αφού επαναφέρει στην ζωή,
και στον Πατέρα θα τον προσφέρει σαν δώρο.
Μαρία θα είναι το όνομα αυτής».

Βλέπουμε λοιπόν ότι η Θεία Πρόνοια μέσω του "σπερματικού λόγου"
(όπως τον ονόμασαν οι Πατέρες της Εκκλησίας)
φώτισε κάποιους Έλληνες της Αρχαιότητας
και έτσι άφησαν εκατοντάδες χρόνια πρίν τον Χριστό προφητείες για την έλευσή Του.

Και άλλοι αρχαίοι λαοί έδωσαν τέτοιες προφητείες χωρίς να πλησιάζουν σε καμία περίπτωση την ακριβολογία των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης
περιοριζόμενες αποκλειστικά και μόνο στην αναφορά για τον ερχομό κάποιου Σωτήρα πού θα λυτρώσει τον κόσμο.

Οι προφητείες όμως των αρχαίων Ελλήνων
δίνουν λεπτομερέστατα στοιχεία για τον Χριστό
(γέννηση Του από την Παρθένο Μαρία,
θεανθρώπινη φύση Του,
θαύματα Του,
Σταύρωση,
Κάθοδος στον Άδη και Ανάσταση Του,
τρείς υποστάσεις του Θεού).
Έτσι, πολλές απ' αυτές καθίστανται ισάξιες με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης,
ενώ κάποιες άλλες τις ξεπερνούν κιόλας.

Αυτό ακριβώς αναγνωρίζει και ο μεγάλος μας εκκλησιαστικός συγγραφέας Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (2ος αιώνας μ.Χ),
ο οποίος στο έργο του «Στρωματείς» (5,13)
δηλώνει απερίφραστα: «Ούκ οίμαι υπό Ελλήνων σαφέστερον προσμαρτυρήσεσθαι τόν Σωτήρα ημών»
δηλαδή «δεν είναι δυνατόν, νομίζω,
να προαναγγελθεί σαφέστερα από τους Έλληνες ό Σωτήρας μας».

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι σοφοί Έλληνες της αρχαιότητας
όχι μόνο πίστευαν σε ένα Θεό
αλλά μίλησαν κιόλας για την τριαδικότητα Του,
για την διττή φύση του Χριστού,
για την Σταύρωση και την Ανάστασή Του.
Προσπαθούσαν να αποδεσμευτούν από τη δυναστεία των θεών και να πλησιάσουν τον ένα και αληθινό Θεό.

Αποδεικνύεται πως περίμεναν καρτερικά την έλευση του Χριστού για αιώνες.
Γι' αυτό και όταν έγινε η συνάντηση Χριστού και Ελλήνων,

ο Χριστός είπε: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου»
(Κατά Ιωάννην -12,23)
δηλαδή «έφτασε ή ώρα να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου (=ο Χριστός)».
Και έτσι έγινε...