..............................................ΜΕΣΗ ΗΛΙΚΙΑ

Διαβάζω συχνά για τα αδιέξοδα και τα καταθλιπτικά της μέσης ηλικίας.
Εντάξει, ανεβαίνεις μια σκάλα, ανοίγεις το στόμα λαχανιασμένος και μπαίνει η φρίκη.
Δεν ξέρεις αν είσαι εσύ που, απλώς, γερνάς ή η κακή σου φυσική κατάσταση που, φυσικά, θα φτιάξει όταν κόψεις τα ξίδια, τα λιπαρά και χτυπηθείς σαν χταπόδι στο γυμναστήριο.
Φρικάρεις βέβαια και όταν συνειδητοποιείς ότι έζησες πάνω από τη μισή σου ζωή, ψάχνεσαι να δεις πού πήγε, βρίσκεις κάτι κέρματα στις τσέπες, σκέφτεσαι τους λογαριασμούς, αντιλαμβάνεσαι ότι, αγόρι μου, ανήκεις στο κράτος και στην οικογένειά σου.
Ενδέχεται επίσης να αισθανθείς τύψεις.
Για πολλά.
Σχεδόν για οτιδήποτε σου αρέσει.
Ένα πούρο, το τρίτο ουίσκι, μια τηγανιά πατάτες, βλάπτουν την υγεία και είσαι σε επικίνδυνη ηλικία για καρδιακά.
Ένα ξόδεμα, ένα ακριβό ζευγάρι παπούτσια, ένα μπουφάν – μήπως καλύτερα να τα έβαζες στην άκρη μη χρειαστεί κάτι το παιδί;
Όμως για όλα αυτά πληρώνεσαι με μία ιδανική, μία καταπληκτική συνθήκη.
Δεν αισθάνεσαι πλέον την ανάγκη να αποδείξεις τίποτα.
Σε κανέναν.
Και κυρίως στον εαυτό σου, ειδικά σε αυτόν.
Ακόμα και αν δεν τα βρήκατε, τουλάχιστον αποδέχεστε πλέον ο ένας τον άλλον.
Δεν ζηλεύεις τους πιτσιρικάδες.
Εσύ άλλωστε, έχεις βάλει κάποια χρόνια στην άκρη, αυτοί δεν το έχουν πετύχει ακόμα.
Αισθάνεσαι οίκτο για τους νέους μπαμπάδες, ειλικρινά το θέαμα μου φαίνεται θλιβερό – αν μού πρότειναν να ξαναγίνω 30 και να πηγαίνω σε παιδικά πάρτι, θα απέρριπτα την προσφορά.

Έχεις ακόμα νιότη, μετουσιωμένη σε εμπειρία, αλλά αντιλαμβάνεσαι τη ματαιότητα κάποιων πραγμάτων – η πιο πολύτιμη γνώση της ζωής.
Και παίρνεις θάρρος.
Από τους μεγαλύτερους.
Τους βλέπεις, ενίοτε τους λυπάσαι λίγο, συγκρίνεσαι και αισθάνεσαι ότι κερδίζεις.
Λες ότι έχεις χρόνο, αν και είσαι μόλις μία ανάσα μακριά τους. Και έτσι όπως την πέφτεις στον καναπέ,
χαϊδεύεις την κοιλιά σου σαν έγκυος στον έβδομο μήνα.
Είναι μεγάλη, στρογγυλή και έχει μέσα της όλα όσα έζησες.
Είναι ο κόσμος όλος.