Δύο λογιών άνθρωποι θα πάνε στο παράδεισο, οι άγιοι και οι πολύ αμαρτωλοί.

 

Ο καθένας ψάχνει να κτίσει με όποιο τρόπο μπορεί το δικό του ιδιωτικό αντάρτικο στην ροή της συμβατικής ζωής που ζούμε.

Ανοίγω το παράθυρο και μου χαμογελάει ο ουρανός.

Η ζωή δεν δέχεται κενά. Ακάλυπτους χώρους.

Η θα είσαι Άγιος ή θα είσαι ρεμάλι. Η θα ζεις με το Θεό ή με το διάβολο.

Τα άνευρα, ανούσια και ντεμί είναι από χέρι καταδικασμένα.

Δύο λογιών άνθρωποι θα πάνε στο παράδεισο, οι άγιοι και οι πολύ αμαρτωλοί.

Το Θεϊκό, είναι εκπληκτικό. Διαφορετικό. Συνθετικό. Γευστικό, εύηχο, και υπέροχα απολαυστικό.

Δεν επαναλαμβάνεται. Δεν κουράζει. Δεν πλήττει και δεν επιπλήττει ποτέ και κανένα.

Γι αυτό όσοι άνθρωποι μπορείτε να ζείτε την ομορφιά των στιγμών είστε ευλογημένοι.

Όσοι μπορείτε να χαίρεστε με απλά πράγματα, είστε ευλογημένοι.

Όσοι την κάθε μέρα ζείτε και μια νέα αποκάλυψη της ζωής που είναι από μόνη της μια αποκάλυψη ενός πανέμορφου μυστηρίου, είστε ευλογημένοι.

Πρέπει να κρατάμε αναμμένο συνεχώς το φώς μέσα στην ψυχή μας, οτι κι’ αν μας συμβαίνει.

Ξέρω πόσο δύσκολο είναι αλλά δεν εκτιμώ τούς ανθρώπους που σβήνουν το φώς.

Ενα χαμόγελο τυχαίο στο δρόμο, έστω κι’ αν δεν απευθύνεται σε σένα, είναι Φώς.

Ένα παιδάκι που γελάει ευτυχισμένο είναι Φως.

Μια ανάμνηση ευτυχίας ή η χαρά μιας ξαφνικής συνάντησης, όλα είναι Φώς.

Αντί να λέμε «τι άτυχος που είμαι» πρέπει να λέμε τι τυχερός που είμαι για όλα όσα έχω, τα τόσα πολλά που άλλοι δεν έχουν.

Οι ευγνώμονες άνθρωποι είναι και ευτυχισμένοι.