Η Πανδημία δεν θα νικηθεί μόνο με το φάρμακο που θα βρεθεί, αλλά,και εάν εμείς είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι απέναντι στους συνανθρώπους μας και εάν μετά το τέλος της έχουμε λάβει τα μαθήματα ζωής που μας παρέδωσε.
Διαφορετικά θα έχει συμβεί κάτι ακόμη πιο τραγικό από το θάνατο.
Θα έχουμε πονέσει δίχως κανένα νόημα.
ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ, δοκιμασία μεγάλη αλλά όχι η μόνη στην ζωή μας.
Στα δύσκολα φαίνεται ποιοι είμαστε, τι είμαστε και πως ζούσαμε. Δηλαδή πόσο αξία είχαν οι αξίες μας.
Μακάρι λοιπόν μετά απ αυτή την κρίση, να καταλάβουμε ότι τα πάντα στην ζωή δεν είναι ρολόγια και αριθμοί.
Χρήμα και δουλειά.
Αλλά είναι και σχέσεις, επαφή, φύση, ζωή, Θεός.
Η Γυναίκα / Ο Άντρας μας, τα παιδιά, οι φίλοι και δικοί μας άνθρωποι έχουν ανάγκη την παρουσία μας.
Τα κοιτάγματα μας, τα σώματα, τα μάτια, την φωνή, την αγκαλιά μας.
Κανένα εικονικό μήνυμα από τηλέφωνο ή υπολογιστή δεν μπορεί να αντικαταστήσει την σωματική παρουσία του άλλου στην ζωή μας.
Το χάδι, το φιλί, την ζεστή αγκαλιά, το σώμα του που κοιμάται δίπλα μας και ζεσταίνει την ύπαρξη μας.
Μακάρι να συνειδητοποιήσουμε ότι η αγάπη δεν πρέπει να αργεί ούτε μια μέρα ούτε μια στιγμή.
Να μάθουμε να λέμε τώρα στον άλλο «σ αγαπώ, μου λείπεις, είσαι σημαντικός για μένα…»
Η μάνα, ο πατέρας, το παιδί, ο παππούς η γιαγιά, ο φίλος ο δικός μας άνθρωπος μπορεί αύριο να μην υπάρχει στην ζωή μας.
Μην αναβάλεις την αγάπη.
Μέσα στην δίνη της δοκιμασίας έρχεται μια μαύρη στιγμή που μυρίζει απόλυτα κόλαση,
και πείθεσαι ότι,«σε αυτή την μαυρίλα φως δεν πρόκειται να ξαναμπεί…».
Κι όμως θα μπει.
Θα έρθουν τα καλά νέα.
Ναι είναι τραγωδία να ζεις ένα σενάριο που δεν έγραψε κανείς.
ΝΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ Να καταλάβουμε ότι δίχως Θεό ο κόσμος είναι παράλογος, δεν βγάζει κανένα νόημα.
Ήρθε η ώρα να δώσουμε πνευματικές μάχες , ήρθε η ώρα το γόνατο να μείνει στο πάτωμα και η καρδιά να ανέβει στον ουρανό. Ήρθε η ώρα να δω καθαρά τα “χάλια” μου που τα ευλογούσα ως αρετές.
Ήρθε η ώρα που τα εσωτερικά ερωτήματα θα ζητούν απαντήσεις.
ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ Ότι ο Θεός μας αγαπάει μέχρι Σταυρού.
Η αγάπη του φτάνει στην απόλυτη θυσία για εμάς.
Θα κάνει τα πάντα αρκεί να μας σώσει.
Στον δικό μας πόνο και δοκιμασία, ποτέ δεν είμαστε μόνοι.
Είναι κι Εκείνος μαζί μας.
Τις στιγμές που πονάμε και λέμε «γιατί Θεέ μου…», ο Χριστός είναι μαζί μας.
Τις ώρες του πειρασμού δεν μας κοιτάει από απέναντι αμέτοχος, αλλά ιδρώνει με την αγωνία μας.
Θυμήσου τον Χριστό στο κήπο της Γεσθημανή όταν πήρε πάνω του όλη την αγωνία του κόσμου.
Δεν υπάρχει ζωή δίχως πόνο, προβλήματα και βάσανα.
Όπου κι αν πάμε οι πειρασμοί θα έρθουν μαζί μας.
Ότι κι αν αλλάξουμε, πόλη, χωριό, δουλειά, συναδέλφους, αφεντικά, άντρα, γυναίκα,
εάν κάνουμε ή δεν κάνουμε οικογένεια,
εάν γίνουμε μοναχοί ή έγγαμοι,
δοκιμασίες και βάσανα θα έχουμε.
Ας το καταλάβουμε.
Ο Σταυρός είναι μέρος του βίου ότι κι αν κάνουμε.
Άρα το ζήτημα δεν είναι εάν θα πονέσουμε ή εάν θα αντιμετωπίσουμε δυσκολίες,
όπως αυτή που περνάμε τώρα (πανδημία),
αλλά τι νόημα θα δώσουμε στα βάσανα και τις δοκιμασίες μας.
Δεν ρωτάμε εάν θα πονέσουμε αλλά για ποιο λόγο αξίζει να πονέσουμε.
Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι κανείς Σταυρός δεν μένει δίχως Ανάσταση.
Αρκεί βέβαια να μην κατέβουμε μόνοι μας από το Σταυρό.
Γιατί κάθε δοκιμασία για να φέρει καρπό πρέπει να ολοκληρώσει την διαδρομή της.
..........................Άς Μην Χάσουμε Την Ευκαιρία
Να Περάσουμε Από Την Νεκρή Επιβίωση Στην Χαρά Της Ζωής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου